Mademoiselle Marteaux

Het gevoel dat je er niet tussen past, is een rotgevoel. Mensen zijn van nature sociaal, willen zich verbonden voelen met anderen. Dat behoeft geen theorie.

Wat is het makkelijk om de ander in een negatief daglicht te stellen om op die manier zelf in een positief daglicht te komen. Wat als we voor een keer onze broze kant zelf aan het licht brengen in het thema verslaving door de schijnwerpers van de Verslavingszorg af te wenden naar onze eigen afhankelijkheid aan dingen. Wat vraagt het...

Ik zag ze gisteren. De blanke roma's van Zuid-Limburg. Op een steenworp van Heerlen, in ruïnes van wat ooit een magistraal landgoed is geweest en nu hun eigen dorp zou worden. Jonge kinderen op blote voeten met besmeurde gezichtjes onder een bos klittend haar. Tien en ongeletterd omdat lezen eigen keuze is. Krijsend in wilde gebaren, spelend hun...

Ik ben geen grijze muis. Ik heb lang genoeg geprobeerd het te zijn. Ik heb het opgegeven.

'Help me alsjeblieft met leven', was langgeleden een dwingende vraag aan mijn begeleider. Help me met leven in een leefstijl bedacht door een broeiend stel hersenen die robotiseert in steeds meer digitaal. Ik staar me blind door een virtuele bril naar een numerieke realiteit. Ik heb last van die welontwikkelde mondigheid kletsend in taal verbastert...

Hoe meer de jaren verstrijken hoe minder ik op zoek ga naar weetdingen. Ik bezoek minder vaak de bibliotheek aan boekenwijsheid die ik met de tijd verzamelde. Grote woorden van wereldwijde spirituele leiders neem ik tegenwoordig met een korreltje zout. Trainingen dichtbij en verderop zijn allemaal leerzaam. Therapie helpt me nog met het loswinden...

Willekeurig sla ik het boek open dat ik onlangs cadeau kreeg van een vriend.

Ik lig in bed, weet het niet meer. Mijn ganse lijf doet pijn, begrijp niet waarom. Ik snak naar adem, krijg geen lucht. Ik grijp voor het eerst naar het sedativum dat mijn moeder onlangs onder tafel naar me schoof 'omdat dokters die dingen niet begrijpen'. Zelf begreep ik het ook lang niet, had er een sceptisch oordeel...

Gelukkig Maastricht ben jij altijd dichtbij en nooit ver weg. In jou kan ik even mijn land ontvluchten. Zoals bij de Maas bijvoorbeeld, die in mijn landeinde verstrakt tussen het beton om verder te vertakken in jouw groene Beemden waar jullie de naturist in mij elke zomer weer een naakt plekje geven onder de zon. Om te mijmeren. Al stroomt...

Is als een diepe zucht uit een lang vervlogen tijd.

Op 31 december om twaalf uur 's middags ga ik naar de Dominicanenkerk in hartje Maastricht om te schrijven. Een gotische kerk uit de dertiende eeuw omgevormd tot boekhandel met een Apsis dan weer omgetoverd in Coffeelovers. Hier wil ik vandaag pennen. Waarover weet ik nog niet. Ik stel me open voor wat er komt. Buiten mij. In mij. Het...

Als je bang bent, vroeg de psycholoog, waar voel je dat dan? Op die vraag kon ik een jaar geleden geen antwoord geven. Ik voel me dan gewoon een beetje rillerig, had ik gezegd. Ik weet niet goed waar het zit. Ik voel het niet echt. En als je bang bent, wat doe je dan? Dan doe...