Craniosacraal ontknopen.

Geef mij maar een stevige fysio, een bottenkraker of een drukpuntmassage waarbij ik net niet uit de behandelstoel schiet in pijnscheuten. Die harde aanpak werkt het diepst door en het langst na. Dat was mijn overtuiging. Ik had eerder positiefs gehoord over craniosacraal therapie. Zonder twijfel te soft voor mij, dacht ik toen. Want ik was stoer. Nu ik in proces met mezelf verzacht uit de verharding die ik op allerlei vlak gewend was in het sterke en stoere, spreekt die milde behandelingsvorm ineens aan. Kort daarna vind ik Cecile Paulussen op Facebook, met een craniosacraal praktijk aan huis in Maastricht. We spreken af.

Vlak voor de eerste behandeling haalt een ademsessie intense belevingen naar boven. Het rakelt zodanig heftige herinneringen op uit een ver verleden dat in het herbeleven van trauma mijn ziel zowat loskoppelt van mijn lijf. Het voelt alsof ik er fysiek wel ben, met niemand thuis. Na seksueel misbruik in mijn late tienerjaren heeft mijn ziel zich geregeld afgekoppeld van mijn lijf in gemeenschap met mannen bij het ontbreken van verbinding. Mijn ziel trapt het dan af met de woorden: doe jij maar lekker verder, ik vind het eng en ga nu weg. De ademsessie maakte dat trauma los, maar bracht mij niet goed terug bij mezelf. Die ochtend aan haar voordeur ben ik behoorlijk van slag. Ik vind niet genoeg veiligheid in mij om terug te landen in mijn lichaam. Na een uitvoerige intake waarbij Cécile alle tijd neemt om een volledig beeld te schetsen van mijn persoonlijke situatie, vind ik in haar rustige uitstraling ook nog een luisterend oor dat me verstaat. Cécile schrijft een scriptie over hoog sensitieve personen en dat ben ik. Dat is haar dochter. Dat is zij ook. Zij is één van de weinigen die begrijpt hoe het is om als HSP mee te draaien hierbuiten. Deuken aan onbegrip en blutsen aan misbruik had mijn lijf bezeerd. Een overgevoelig lijf gekneusd door de intensiteit van het leven. Ik leerde leven met de verwondingen. Ik was gewend geraakt aan wachten tot de pijn van het afgespleten voelen weer voorbijgaat om verder te kunnen. Het gesprek met Cécile is nu een eerste uitlaatklep voor de ingehouden spanningen na het ademwerk. Ik voel vooral kou als bevroren van binnenuit. Ik lig anderhalf uur op de tafel met een warm dekentje. Cécile houdt contact in het herhaaldelijk vragen wat ik voel. Ze stelt me gerust in bemoedigende woorden. Haar langzame stem geeft me rust. Met elk plekje van mijn lijf dat liefdevolle aandacht krijgt, hoor ik een stem in mij fluisteren: Alles komt goed Annick, je bent nu in veiligheid. In die zachte handoplegging met rustige bewegingen onder mijn bekken, op mijn bovenbenen, tegen mijn voeten, rond mijn middenrif, bij mijn borstkas, in mijn nek, langs mijn hoofd, kom ik zachtjesaan terug bij. Haar handen zijn als liefdeslijm die scherf per scherf verlijmen tot ik weer uit één stuk voel. In een ontdooid lichaam waarin de adem opnieuw stroomt, daalt mijn ziel in. Ik ben terug thuis bij mezelf.

Het gaat veel beter, verzeker ik haar bij mijn tweede bezoek. Een pak mondiger dan vorige keer, praat ik mezelf voorbij in mijn gewoonlijk enthousiasme. Eigenlijk gaat het niet best. Maar ik wil niet zeuren. Het is lang niet zo dramatisch als die eerste keer die een eerste hulp interventie was. Deze ochtend ben ik behoorlijk duizelig en mijn nek zit al dagen vast. Het verleden houdt me in een houdgreep. Nu ik intensief met heling aan de slag ga in het verwerken van een pittig verleden komen stramheden, pijnscheuten, hyperventilatie en duizelingen als dagelijkse kost voorbij. Verwrongen als een dweil ontwikkel ik op die tafel bij Cécile. De eerst sessie stond in het teken van een veilige plek in mijn lichaam hervinden. Deze keer vraagt mijn nek om aandacht. Cécile zegt dat ze een krop aan verdriet voelt in mijn nekgebied. Dat raakt me. Het wel willen maar niet kunnen huilen was eerder een hot item in mijn leven. Mijn keel voelt dichtgesnoerd. Inderdaad, ik herken de krop in de keel! Ze behandelt mijn nek zolang tot ik energie door de kanalen van mijn hals voel stromen. Ik voel hoe de barrière tussen mijn denken en voelen opgeheven wordt. Alleen nog leren huilen.

De derde keer heb ik last van duizelingen in het hoofd. Ik voel de zwierzwaai in je hoofd, zegt Cecile, het gaat alle kanten op. Ik ga alle kanten op, weet ik. All over the place, dat ben ik. Voortdurend afgeleid, alles in de gaten, iedereen komt binnen, overal alert voor. Chronisch overprikkeld en in zwierzwaai. Het snelle leven doet me duizelen. Deze keer krijgt het hoofd alle aandacht en in het herpositioneren van brein-energie, anders kan ik het niet uitdrukken, voel ik hoe de zachte bewegingen van mijn hoofd in haar handen tot diep doorwerken. Duizelingen nemen toe om dan in een verticale lijn via de geopende nekkanalen afgevoerd te worden. Ik voel een concentratie aan geordende hersenactiviteit binnen de grenzen van een hersenpan. De zigzag aan diffuse energie verdwijnt. Er is focus. Deze rust in het hoofd had ik een keer ervaren na kalmeermedicatie. Voor het eerst heb ik vertrouwen dat mijn lijf mij kan dragen. Dat mijn lijf de regie kan houden. Je doet het allemaal zelf, bevestigt Cécile. Ik strek mijn ruggengraat. Ik voel verticaal in lijn met mezelf. De rust is overweldigend. Ik ga na de behandeling naar de winkel met vaste pas in een ongekende aandacht. Een hele dag hou ik dat geruststellend gevoel vast. Het wordt een langdurig traject beseffen we allebei.

Ik kijk nu al uit naar onze afspraak over twee weken. Wat zat ik mis in mijn oordeel dat hard beter werkt dan zacht. Hoe meer mijn HSP er mag zijn, hoe sterker ik mijn gevoeligheid omarm, hoe beter ik kan voelen dat vertraging, verzachting en verdieping de oplossing zijn voor een sensitieve ziel in een niet zo sensitieve omgeving. Het trage, zachte en diepe van craniosacraal therapie sluit naadloos aan bij mijn HSP-aardigheden. Het werkt verder dan alleen het lijflijke voel ik. Het dringt door tot in de ziel. Ik ben samen met Cécile op weg in het ontwarren van zielenknopen en het herstellen van mijn bronenergie. Ik krijg vernieuwd vertrouwen in mijn lijf met een ziel die de noodzaak niet meer van inziet van uittreden. 

Mademoiselle Marteaux