De androgyn mens.

Nog laat in de avond rijden we na een dansfeestje naar het station voor op het oppikken van een drietal.  De zoon van een vriendin, zijn non-binaire partner en een transgender vluchteling uit Rusland. Ze maken deel uit van de LHBTI+ gemeenschap die zich inzet om Russische asielzoekers op te vangen die in eigen land verstoten zijn. Conservatief Rusland kent een nultolerantie voor vrije gender-expressie, dat aanzien wordt als westerse verdorvenheid uit Gayropa. Propaganda die ingaat tegen traditionele relaties beboet. Ongewone uiterlijkheden op straat in elkaar geslagen. Ik zit nu op de achterbank naast een vriendin, haar zoon met op zijn schoot een ineengedrongen tiener. Een bedeesd gezicht verscholen achter sluikhaar. Ogen die ik de hele rit niet zag. Ik zie hoe haar zoon dit geraakt zieltje teder omarmt. Het raakt me diep. Zeggen dat ik een stilzwijgend oordeel had over het opvangen van nog meer noodtoestanden in een land dat nu al overstroomt van burgers. Hoe krijgen we de aanwas van gender-, oorlogs- en klimaatvluchtelingen nog verwerkt? Laat de chaos maar komen, zei de vriendin. De wereld draait zot en omdat mensen geen lessen trekken, wordt het straks nog gekker. Ik zie ons inderdaad vasthouden aan oude gewoontes met het nieuwe dat schreeuwt om aandacht. Verandering krampachtig tegengewerkt. Met z'n allen gezellig verkleefd aan plezierige schermen terwijl de natuur verder verhit, de wereld verbrandt en mensen zichzelf kwijtraken.

Als het gaat over LHBTI+ vormen we gedurfde meningen en stellen daarbij grote vraagtekens. Niemand lijkt te springen voor grote veranderingen die buiten het bekende plaatje vallen. Het is revolutionair te noemen dat een toenemende groep jongeren weigert zich nog langer te identificeren met een geslacht vastgelegd bij geboorte. Dat ze de rollen die daarbij horen overboord gooien. De non-binaire persoon voelt beide polariteiten in zich. Dat bipolaire gevoel maken ze zichtbaar in de transformatie van hun lichaam. Het zet mij aan het denken, in zo weinig mogelijk oordeel. Ik herken in mij ook het androgyn gevoel. Als meisje had ik jongens- en meisjeskenmerken. Ik klauterde met jongens in wilgenknotten, ging naar de kapper voor een korte knipbeurt, was vol stoere praat. Evengoed kon ik me kon opsmukken met veel glitter en praal, hield ik van meisjesdingen, vond vrouwenlichamen mooi. Ik voel nog steeds aantrekking voor mannen en vrouwen. Bij vrouwen geniet ik van sensualiteit. Bij mannen van seksualiteit. Sommige dagen zou ik me kunnen vleien in de zachte boezem van een vrouw en op andere momenten leg ik mijn hoofd liever op de beschermende borst van een man. Er zijn dagen dat ik een cargo broek draag met leren dasje. Andere dagen loop ik in bohemiaanse rokken inclusief bijouterie. Samen met kleding is mijn ganse uitstraling op bepaalde dagen als mannelijke energie. Die dagen ben ik actiever. Gierig naar weet-dingen. Meer in focus. Als ik vrouwelijk gekleed ga weten de kids dat er knuffels te halen zijn. Dan ga ik misschien wel buikdansen of masseren.   

Hebben we niet allemaal een mannelijke en vrouwelijke kant die we ingetogen of genuanceerder uitleven? Ikzelf kan beide polariteiten beleven hoewel ik in geslacht vrouw blijf. Waarom drama maken van mensen die hun lichaam wel hervormen om een nieuwe kant of beide kanten tot in het lijfelijke te beleven? Als we de snelle transformatieprocessen van een veranderende wereld gewoon zouden kunnen aankijken als interessante wending met een paar nieuwsgierige ogen en een meningloos hart. Want stel dat we als mensheid in een verre toekomst zelfs fysiek de dualiteit overstijgen door als gender-neutraal geboren te worden?  

Er zijn oude verhalen die vertellen over machtige matriarchen waarbij vrouwen de cultuur leidden. Een tijd van vrouwelijke energie met acties doordrongen van fijngevoeligheid. Vrouwen gingen met de tijd mannen gebruiken in hun voordeel, totdat mannen zich in die onderdrukking tegen het matriarchaat verzetten. Met de komst van het nieuwe geloof namen ze de macht over. Dan keerde het hele verhaal zich om. Mannelijke energie schiet nu door in een individualisme, macht, actie, kennis en materie die de aarde flink belast. In het neerhalen van vrouwelijke energie raakt de gevoelige ziel in moeilijkheden. Stilaan herontdekken vrouwen hun vrouwelijkheid. Ze willen niet meer voor minder gaan dan een fijngevoelige kwaliteit in het leven. Ik zie ze vooral in spirituele kringen bewegen, die mannen en vrouwen die hun vrouwelijke kant uitleven. Ik vind ze prachtig. Ze zijn als een synergie tussen mannelijke en vrouwelijke energie in een balans die perfect samenkan. Als ik tussen hen ben, voel ik mijn mannelijke en vrouwelijke kant zich in het hartgebied kruisen. Als een lemniscaat die de wetenschap van de hemel en de wetenschap van de aarde in een grote lus samenbrengt om hoofd en bekken te versmelten tot één geheel organisme. Dat is dan mijn non-binaire ontwikkeling. Maakt ons dat tot LHBTI+? Wat we zijn, maakt niet eens uit voor mij. Wie weet zijn we onbewust de weeën-verwekkers voor uitgestelde bevallingen van een cultuur die vast hangt in het oude wat niet meer werkt. Het inluiden van de chaos die alles nieuw kan maken. Of dat een goede zaak is laat ik voor achterwegen. Wat is goed? Wat is slecht? Wat is wat het is.

Mademoiselle Marteaux