De heropleving van het magische kind.

'Hoe versleten, uitgewist, vernederd, bedwongen, stilzwijgend voorbijgegaan ook, toch zijn alle trekken van het kind bij de vijfjarige nog aanwezig. Meestal kruipen ze weg in de schaduw en liggen daar op de loer, maar zodra de aandacht even verslapt, heffen zij het hoofd op en dringen dan in de één of andere vermomming naar het volle daglicht.' - Jean-Paul Sartre. Deze column gaat over de heropleving van het magische kind in ieder van ons.

Meer en meer volwassenen durven de verwondingen uit hun kindertijd onder ogen zien. Met één hand boven het hoofd en de andere op het hart van hun innerlijk kind fluisteren ze nu zacht: Ik zorg voortaan voor jou, lief kind in mij. Ze zorgen voor het kind dat in de kindertijd gekwetst raakte in een leven dat verre van mild was. De geraaktheid van dat kleine kind is nog steeds in ons. Een verwonding die om aandacht vraagt. In het opgroeien van de gezond volwassen 'ik' ontwikkelt zich een primaire verzorger die opkomt voor het tere telg binnenin, door grenzen stellen en veiligheid bieden. We zetten stappen om het kind in ons te beschermen tegen schade van ongezonde situaties. We blijven aanwezig in moeilijke momenten om het kind gerust te stellen wanneer het angstig of verdrietig is. Het ontvangen van een goed gedoseerde Oersoep: veiligheid, voedsel en validering, maakt dat het innerlijke kind op een gezonde manier leert hechten vanuit vertrouwen in zichzelf. Het hervindt een symbiose tussen solisme en socialisme: alleen met mezelf en samen met de ander. Het innerlijk kind-werk maakt dat we een verstoorde hechting uit de kindertijd herstellen. We brouwen onze eigen Oersoep om bij iedere hap aan basisveiligheid, aan liefdevolle validering, aan materiële en geestelijke voeding aan te sterken. 

Een bijzondere verschijning binnen het rijk van het innerlijk kind is het magisch kind. Dat deel van ons ervaart magie in het alledaagse leven. Weet je nog die momenten waarop je als kind gefascineerd raakte door iets eenvoudigs, zoals het schitteren van sterren aan de nachtelijke hemel of het dansen van zonlicht op het water? De maquillage in felle kleuren met verkleedkleren uit de oude kist? De verbeeldingskracht bij het bouwen van moddertaarten, wilgenkoepels en takken-nesten? De fantasievriendjes die zomaar uit verhalen tevoorschijn springen? De droomtijd starend naar wolkendraken? De buikkriebels bij het dansen op wilde muziek? Het rollebollen in de sneeuw, het ravotten tussen de herfstbladeren en het dartelen op de lentewei in een zelfverzonnen avontuur? Joelend de heuvel afrennen met open gestrekte armen als vogelveren die ons net niet optilden? Elkaars haren kammen in sprookjesachtige waterval-vlechten want alle meisjes graag mooi. Het vissen met een broodkruimel bengelend aan het touweinde, zich verheugend op een vangst die nooit komt maar dat doet er niet toe. We ervaren de magie van dat magische kind wanneer we ons diep verwonderen over de wereld om ons heen. Wanneer we ons openstellen voor de mysteries van het leven. Wanneer we ons laten leiden door nieuwsgierigheid. Dit kind herinnert ons aan de schoonheid van spontaniteit, de vreugde in het ogenblik en de eindeloze verbazing die ons als kinderen kenmerkten. Het roept ons op om die delen van onszelf te koesteren die zich openstellen voor het leven met een kinderlijk hart, vrij van oordeel en cynisme. Oersoep geven is één ding. Op een dag is de gezond volwassene bereid om ook ruimte te geven aan creativiteit, speelsheid, plezier en avontuur want nu het innerlijk kind zichzelf kan zijn, kan het opnieuw magisch worden. Onze wereld is een speelplaats en niets - geen volwassen normen of opvattingen over normale groei - zou in de weg mogen staan van het spel van het kind waarin het alles kan leren wat er te leren is van die wereld waar het deel van uitmaakt.

Het magisch kind wijst ons de weg naar herstel van het verbazingwekkend vermogen tot creatieve intelligentie. Dit vermogen is altijd aanwezig geweest in ons. Spel is het ware terrein van ontwikkeling en niet alleen van het kind, maar van ons allemaal. Als we het magisch kind in ons nieuw leven inblazen, wordt het leven een verkwikkend feestje waar niets te gek is. Speeltuinen vullen zich dan met grote mensen die samen met kinderen al schaterlachend dollen, om neer te ploffen in het malse gras waar een arm zich vleit rond een andere arm, om samen neuriënd naar de wolken te kijken. Dan timmeren grote en kleine mensjes ik-weet-niet-wat of vissen ik-weet-niet-waarom, om dan de heuvel gierend af te rollen zomaar voor de lol. Dan dansen wij weer wild in het rond en zingen ik-weet-niet-waarover, vertellen elkaar zelfverzonnen verhalen. Dan leeft de magie weer in onze harten en wordt het leven bij tijde een betoverend wonder.

Een wonderbaarlijke plek waar de magische ziel die ons van nature is meegegeven, veelzijdig heropleeft.

Mademoiselle Marteaux