De toekomst is de gevoelige mens.

Gevoelige mensen zoeken toevlucht in spiritualiteit. Waarom? Uit het gewoonlijke valt weinig zielenvoeding te halen. Al van jongs af aan. Daar waar school eenzijdig rationeel opvoedt, hongert de gevoelige ziel naar diepgang. Naar intense zintuigelijke belevingen en energetische wetenswaardigheden. Naar lichaamskennis, creatie-kracht, stilte-tijd en spel. Als gevoelig mens zit ik vol vragen over het leven van nu. Van baby-opvang naar peuterschool. Na einde schooltijd werken tot ongeveer het levenseinde. Het merendeel gaat alleen voor het geld dat de leegte opvult. Het vermijdt onderliggende vragen in geruststellingen als etentjes, reisjes, feestjes, kleertjes om niet stil te staan bij de zinloosheid van de hele vertoning. Het gros overleeft plusminus het gezin, verdraagt grofweg de partner, doorstaat grosso modo het dagelijks werk om in bejaarde toestand eindelijk aan zichzelf toe te komen. Allang vergeten wie ze zijn, stellen ze zich tevreden met tijdvulling als wandelclubs, breicafés en fotoverenigingen. Als alles volgens plan verloopt, verzamelen ze genoeg geld voor nog meer etentjes, reisjes, feestjes en kleertjes. Of ze herbeginnen met het volhouden van hun kleinkinderen en het ondersteunen van volwassenen kinderen in de knel zijn met zichzelf omdat het systeem eigenlijk niet loopt. Zitten volcontinu vast aan een partner op leeftijd die in de zinloosheid van het leven in zeur of brompot verandert. Er zijn er ook genoeg die kort na hun pensioen de geest geven bij het aflaten van de hoge-druk-ketel dat hun leven is geweest of ze gaan gewoonweg dood uit verveling. 

Dat is het dan. Het leven. Gevoelige mensen zoeken toevlucht in spiritualiteit met zingevingsvragen.

Wat kunnen we eraan doen? Uit een rouwproces zie ik hoe zinloos het is om boos te blijven op een cultuur die niet aansluit bij de waarden van gevoelige mensen. Het helpt niet om bestaansrecht op te eisen bij de tegenstelling die nu de norm is. Het heeft weinig zin om te vluchten in onwerkelijke dromen over een ideale wereld die er niet is. Wat helpt is om de wereld even te laten voor wat het is en met aandacht naar onze binnenwereld te gaan. Als we ons richten naar hetgeen in ons gebeurt. Als we luisteren naar wat zich in ons wil ontvouwen. Wat maakt ons blij? Waar krijgen we energie van? Daar ligt ons talent. Aanraking is mijn talent. Van massage geven krijg ik energie. Het is alsof ik in het geven, mag ontvangen. Ik heb basislessen gevolgd en westerse technieken uitgediept met tutorials op het internet om mijn eigen stijl te realiseren die past bij mijn sensualiteit. Daarin ben ik nog lerende. Vrije dansvormen doen mij bruisen van energie. Schrijven lucht op. Misschien geef ik op een dag lichaam-gerichte therapie of word ik reïntegratie-coach bij de gemeente. Hoe talenten in een werkbare vorm gieten, gaat zich uitwijzen. Daar vertrouw ik op. Vanuit mijn leerkracht zijn, probeerde ik onlangs Nederlandse les te geven aan migranten. Een nobele actie die mij het hoofd deed neerleggen bij een taalprogramma waar ik niets mee had. Het enige waar ik blij van werd, was het idee dat ik hun de taal letterlijk zou kunnen in-masseren. Ik geef het nog niet meteen op. Hoe kan ik taal gevoelvol maken? Het is niet wat je doet, maar hoe je het doet, vertelde een vrouwencoach. Ik leer mezelf toestaan om mij te laten zien in die gevoelige aard met dat excentriek kantje. Klinkt eenvoudig. Is best een ding voor iemand die slechts een aangepaste versie durfde laten zien. Mijn innerlijke tuin opfleuren, fleurt het leven van binnenuit op, naar buiten toe. Ik weet hoe fijn het vertoeven is in de aanwezigheid van een stralend zieltje dat van nature gevoelig is. Het raakt iets in mensen. Het doet wat met de omgeving. Het smelt ijspegels in harten. Het schenkt de gevoelige ziel herwaardering, vanuit onszelf. Het geeft gevoeligheid bestaansrecht. Voor mij ligt de toekomst bij de gevoelige mens. Voor het uitdiepen van het superficiële.

Mademoiselle Marteaux