Een open boek.

Ik kwam als open boek in dit leven. Een open boek met blanco bladen. Veel wit om in te kleuren

Ik was een boek met begin noch eind. Zonder voorwoord of verkorte samenvatting op de achterkant. Ik had geen duidelijke pagina-indeling, geen hoofdstukken, geen titels, geen paragrafen, geen alinea's en zeker weten ook geen kantlijn. In goed vertrouwen dat de ander wist wie ik was en wat ik wilde worden, gaf ik de pen van kleins af aan geregeld door aan een groot mens. Want grote mensen hebben het beste voor met kleine kinderen. Grote mensen weten veel. Grote mensen willen precies dat wat goed voor je is. Dat dacht ik toen en liet mijn boek opvullen door buiten. Buiten vulde mijn lege bladen met van alles wat ik niet begreep. Het werd een paperback met lastige zinnen in zwarte inkt zoals het hoort en niet zo anders dan het boek van mijn broers, buurkindjes of klasgenootjes. Het verhaal in mijn boek werd uiteindelijk een degelijke vertelling passende in een degelijke cultuur. Ik keek rond en merkte dat kinderen daar weinig moeite mee hadden. Alleen voor iemand die niet regulier functioneert leek het een probleem. Voor mij werd het een groot probleem. Ik kon niet veel met lange zinnen en ingewikkelde sommen in zwarte inkt. Doodsaai vond ik het. Niet te snappen waar het eigenlijk om ging. Tussen al het degelijke door maakte ik een wirwar aan aantekeningen. Ik doorstreepte tekst, maakte ezelsoren en inktvlekken. In het voorwoord bleef ik hangen met een mond vol tanden. Ik liet recensies schrijven door ontevreden bazen, ontgoochelde familie of boze exen en de korte inhoud op de achterkaft vatte de hulpverlener samen in een mengelmoes aan psychische stoornissen. Mijn boek was geen kloppend verhaal voor mij. Omdat het verhaal onrustig werd, maakte het mensen onrustig. Mijn boek werd aan de kant gelegd. Kwijnde weg onder het stof.

Nu ik het al maandenlang met mezelf moet doen tussen de vier muren van mijn huis waar ik herstel van een burn-out, besluit ik eindelijk mijn boek vanonder het stof te halen. Ik blaas het verstofte van de kaft en wrijf het na met een zacht doekje voor een zachte kaft die nu glimt en glanst zoals ik dingen graag zie glimmen en glanzen. Wat is het spannend om deze zware blok te openen, als een blok aan mijn been voelt het. Ik besef dat het een feestje zou mogen zijn om terug te blikken op het eigen levensverhaal. Ik lees dit relaas liever niet. Die parabel vol leugens die mij deed vergeten wie ik ben. Juist daarom zit ik al maanden vast in mijn leeg huis. Omdat ik het niet meer weet. Wat ik nu wel weet is dat ik niet vooruit geraak in deze stilstand. Boos blijven helpt me niet verder. Angst houdt me weg van waar ik wil zijn. Ik heb het aan te zien. Eindelijk genoeg lef om dit gewrocht open te gooien. Accepteren dat ikzelf mijn boek uit handen heb gegeven, ook al was ik allang geen kind meer.

Het is genoeg geweest! Ik besluit mijn eigen pen in handen te nemen. Vanaf nu gum ik elk krom woord en elke scheve zin uit, verbeter iedere schrijffout en ruim de zooi op die niet rijmt met wie ik ben. Bladen zodanig beklad dat er niets meer van te maken valt, scheur ik er gewoon uit. Ik begin opnieuw met een kersverse titel "Mijn leven". Als auteur van mijn eigen boek schrijf ik een voorwoord over mezelf en schetst de verkorte biografie op de achterzijde van de kaft vanuit mijn ogen bezien. Ik maak een duidelijke pagina-indeling door te beginnen met een kantlijn. Een vette kantlijn getrokken als grenswacht voor de inhoud die ik ga neerpennen. Tot daar en niet verder, zegt de kantlijn, dat worden dan mijn grenzen. Want omgeven door een sterke grens kan de binnenkant zacht zijn zonder te veel narigheden van buitenaf die zich met mijn verhaal willen bemoeien door krassen, krabbelen of insnijden. Ik schrijf over sensitieve dingen, over gevoelige mensen, over huidhonger en aanraking, over erotiek, over avontuur, over nog veel meer. Over alles wat ik ben. Ik gebruik kleuren en vormen en rijmen die mij gelukkig maken. Het wordt vast een trilogie, want ik zit complex in elkaar. Hoe mijn leven morgen wordt weet ik nog niet. Misschien wil het zover nog niet invullen. Ga ik stap voor stap zetten in de richting die op dat moment juist voelt. Ik kan iedereen aanraden een open boek te zijn. Met een eigen voorwoord en recensies geschreven door goede vrienden. Vooral een boek met een stevige kantlijn en de gouden pen in eigen hand.

Mademoiselle Marteaux