Gelukkig, verslaafd?

Wat is het makkelijk om de ander in een negatief daglicht te stellen om op die manier zelf in een positief daglicht te komen. Wat als we voor een keer onze broze kant zelf aan het licht brengen in het thema verslaving door de schijnwerpers van de Verslavingszorg af te wenden naar onze eigen afhankelijkheid aan dingen. Wat vraagt het lef om onze gewenning toe te geven, die zaken waar we niet meer zonder kunnen. Die hebbedingen om de de leegte vanbinnen op te vullen. Die redmiddelen om dat drukkende gevoel voor even af te sluiten. We vluchten omdat het leven veel is. En in andere opzichten, is het leven te weinig.

Om onze stresshormonen uit het rood het houden, gaan we door dit leven als comfort-junkies, steeds hunkerend naar nieuwe spullen. Of workaholics in een vijftig urenweek om maar niet stil te staan. Als media-snuivers, scherm-fanatiekelingen of game-bezetenen voor een poos afgeleid. Worden we zelfs bij tijden die fervente aandachtstrekker, egotripper en roemzuchtige uit onzekerheid over onszelf. De softdruggebruiker, alchohol-wellustige, zoutjes-verorberaar, suiker-addict, choco-begerige of sigaret-afhankelijke smachtend naar dat shotje goedgevoel. Is de sensatie-dweper, porno-gevoelige of seksmaniak nog een uitzondering in deze tijd? Groeit de complotzuchtige in aantal? Is de nieuwetijdsfreak en guru-lustige in opmars omdat het leven ontbreekt aan van alles? Relatieverslaving het zakdoekje tegen de eenzame traan in ieder-voor-zich?

Misschien zijn we slachtoffers geworden van een welvaartsstaat terwijl we er ook zelf aan toegeven?

We kunnen dus best stoppen met vingerwijzen naar de ontspoorde enkeling uit het Riagg of Mondriaan die tenminste het lef had om hulp te vragen. Laten we vooral onze eigen hangtuin aldoor blijven wieden in de bedenking dat we met z'n allen lekker zwelgen in vluchtgedrag, denk ik dan.

We zijn overduidelijk min of meer verslaafd geraakt aan iets of aan meer. Verslaving is in deze tijd niet zo vreemd. De meeste mensen stoort het niet eens. Het wordt pas griezelig als iemand ver uit de bocht vliegt. Er te stil of te luid van wordt. Te roekeloos of te onbewogen. Misschien zelfs bangelijk afwezig of juist hinderlijk aanwezig. Zoals de overlast van alcohol de hele dag door. Dat kan naar zijn. Of het probleem van koopgedrag dat een heel maandloon binnen de week opslokt. De hinder van roken in publiek. De ongezelligheid van de vogelspotter die ieder weekend nog voor de dag aanbreekt het bed verlaat om te vogelen. Of wat denk je van snuiven aan vloeibare tippex door klasgenootjes uit verveling tijdens de les. En de kwelling van het kind dat lichtelijk verwaarloosd door de 'met het mobieltje vergroeide ouder' vervelend wordt. De verontrusting van een lief dat zich rond eet aan emo-food tot na het laatavondprogramma. Het tot vervelens toe in standhouden van een routineverslaving zoals woensdag frietdag. De soeza van de wielrenner die bij ieder denkbeeldig grammetje erbij aan honderd kilometer vetverbranding doet. De bekommernis van een ontaarde tiener die tijdens het gamen al even buitenaards wordt als het spel zelf. Het online gokken als nieuw normaal of Vapen verkocht als veggie & green alternatief terwijl de chemische dampen nog dieper de longen intrekken.

Het troost me enigszins te weten dat we samen in hetzelfde verslaving-gevoelig schuitje zitten.

Of ik zelf droom van een verslaving-vrij leven? In een wereld die zo anders in elkaar zit dan mijn hartje begeert, zou ik niet weten hoe. Het ontbreekt me hierbuiten aan dingen die stress laag houden en geluksstofjes de lucht in doen schieten. Al kom ik er zelf steeds meer achter dat ikzelf wat meer de verstilling, vertraging en verdieping kan zijn die ik graag wil zien. Als ik in de ieder-voor-zich tendens hunker naar samen of in een harde mentaliteit verlang naar verzachting, kan ik mijn leven anders inrichten. Meer kwaliteit toevoegen aan mijn leven door onvervulde hiaten op te vullen met knusheid in plaats van zooi. Mijn leven prop ik nu zelf goed vol met afleiding, dat doet een ander niet voor mij. Ik mag dan ook kieskeuriger omgaan met de aard van afleiding. En dat mijn leven vaak zoveel is, in andere opzichten te weinig, ligt voor een deel in eigen hand. Gelukkig verslaafd worden aan goede dingen, helpt mij dan weer een heel eind op weg. Het is niet de makkelijkste weg, wel de meest dankbare, heb ik ontdekt. 

Mademoiselle Marteaux