Helen. Leven. Delen.

In mijn leven ben ik misbegrepen, misbruikt, verwaarloosd, verkracht, vernederd en onvermijdelijk verwond. Ik heb best afgezien in dit leven halverwege jong en oud. Maar wat hou ik van het leven! Ik ben oprecht gelukkig dat ik leef! Wat een feestje kan het hier op aarde zijn! Ik zie graag mens

In alles wat ik meemaakte kon ik zomaar versnipperd achterblijven. In mijn wirwar aan scherven nooit meer heel worden. Dat gebeurde niet. Doorgaans ben ik nog steeds een vrouw uit één stuk. Omdat ik voor het leven kies. Elke dag opnieuw. Omdat ik weiger mijn hart te sluiten. Steeds weer open ik dat hart. Hoe verleidelijk het soms is om op te geven, ik kies ervoor om voluit te leven en dankbaar te blijven. Meestal dan, ben ik gelukkig. Mededogen helpt me hierbij. Ik kan voelen hoe mensen lijden in deze tijd. Ook al valt de kommer niet altijd op in onze drukte of verbergen we de kwel handig in een lach. We zijn gewend om alsmaar door te gaan want als we zouden stilstaan bij onze pijnen, kunnen we niet meer doen wat we gewend zijn te doen. Doordoen in die levenshaast. Wij hebben samen pijn en zoeken eigenlijk naar één ding: vanuit verlossing weer heel worden met onszelf en met elkaar. Zo eenvoudig is het voor mij. Losmaken van oud zeer blijft ingewikkeld als we steeds weer rondjes draaien rondom de kwetsuur zelf. In die pot-nat pijnigen we onszelf. Alle mensen die mij onrecht aandeden zijn zelf ook slachtoffers geweest van trauma en dat zijn vaak nog. Ze weten soms niet beter dan hun trauma te herbeleven met anderen. Dat zijn ze gewend te doen. Een gewoonte die niet gezond maar bekend is. En wat vertrouwd is, houden we makkelijk dichtbij.

In een wereldziel tot de rand gevuld met trauma en kwetsuur, heeft begrip van traumamechanismes en overlevingsstrategieën me geholpen met snappen waarom we ons disharmonieus gedragen in deze tijd. Hoe kan het gebeuren dat we niet altijd aardig zijn met elkaar, elkaar vrijlaten in dingen, dat we zakendoen die gezond zijn voor mens en natuur, een feestje maken van het leven? Toen ik de mate van trauma en kwetsuur kon inzien, om te beginnen in mezelf, heb ik de noodzaak begrepen van begrenzen uit zelfbehoud. Het is een heftige tijd waarin een berg aan opgestapelde tragedies als projectielen in het rond vliegen en je kan ervan uitgaan dat de gevoelige ziel altijd als eerste geraakt wordt. Sensitieve personen nemen best verantwoordelijkheid voor hun eigen emotionele, geestelijke en lichamelijke veiligheid. Tijdig Nee en Stop zeggen als iets niet goed voelt. Tot hier en Niet verder als bedreigingen dichtbij komen. Om te voelen waar mijn grens ligt is het voor mij nog steeds essentieel om van hoofd naar lichaam te zakken en daar opnieuw te gaan luisteren naar wat mijn lijf te zeggen heeft. Krijg ik een pijnscheut, een terugval in energie, koude rillingen, dan hou ik afstand. Krijg ik het behaaglijk warm, voel ik me rustig of krijg ik energie van iemand dan kan ik dichterbij komen. Mijn lijf met haar vele voelsprieten is veel wijzer dan het hoofd dat zich in manipulatie veel te makkelijk verliest in interpretaties. Het lijf weet altijd beter, voel ik. Is veel minder vatbaar voor misleiding. Dat heb ik gaandeweg ontdekt. Ik was lange tijd ontkoppeld van mijn lichaam omdat ik werd opgevoed tot wandelend hoofd. School is goed in het voortbrengen van wandelende hoofden. Ik herstel nu stapsgewijs de band met mijn lijfelijkheid. Ik zorg steeds beter voor mezelf en ben elke dag ook nog lerende hierin. Door beter in te dalen in mijn lichaam wordt het toenemend een graadmeter voor een gezond en veilig bestaan. In eigen grenzen schep ik een veilige ruimte rondom me in het leven van alledag. Vanuit die veilige ruimte kan mijn hart openknallen in compassie voor het mensenlijden dat onoverkomelijk ook wereldsmart en biotoopcrisis voortbrengt. Bij elk opgelost stukje kwetsuur in mezelf kom ik telkens wat meer uit de overlevingsstand en kan me steeds beter openstellen voor het ruimere dan alleen het IK. Een geheeld leven geeft energie, voel ik. Mededogen geeft liefde. Begrip dan weer rust. Delen van geluk, liefde en energie bouwt op wat afgebroken is, in en rondom mij. In die verbinding groeit alles naar elkaar toe. Dan wordt alles weer één. Zo makkelijk kan het gaan als we stoppen met kijken in dezelfde richting die we gewend zijn en die ons verder niet helpt met beter worden. Als we ons omdraaien en durven kijken naar een onbekende horizon, wordt alles nieuw. Dan maken we nieuwe keuzes. Zoals de keuze om te helen, te leven en te delen.

Mademoiselle Marteaux