Zoek het niet te ver.

- Velen volgen spirituele paden, slechts weinigen slagen uiteindelijk en realiseren de waarheid. Hoe komt dat? We volgen rituelen of dogma's. We beoefenen ijverig spirituele disciplines en we storten opnieuw neer! Zelfs als het even werkt, komt het ego snel binnen en worden we gevangen in trots en zelfvoldaanheid, denkend dat we de antwoorden hebben. Red ons van degenen die de antwoorden hebben! Red ons van de rechtvaardigen! Red ons van de weldoeners! Verwarring is onze redding. Voor de verwarde is er nog hoop. Hou je vast aan je verwarring. Uiteindelijk is het je beste vriend, de beste verdediging tegen de dodelijkheid van de antwoorden van anderen, tegen veroverd worden door hun ideeën. Als je verward bent, ben je nog steeds vrij. - D.R. Hawkins, psychiater.

Vroeger was er God en de mens. God is voor de meesten niet meer. Als God verleden tijd is wie geeft ons heden diepere zin? We zijn op zoek. We zoeken het bij specialisten, bij vervangers van God. We zoeken bij therapeuten. We zoeken bij coaches. We vinden nieuwe geloof-systemen uit die voor even lijken te werken, om dan tot een beginstaat teruggeworpen te worden of in een toestand van verwarring die ons motiveert tot verder zoeken. We zoeken in een grabbelton aan nieuwe theorieën, proberen veelbelovende therapieën uit, onderzoeken een complex aan recente modellen, beproeven nieuwere ervaringen. God is vervangen door Goeroes, Rinpoches, Sjamanen, Swami's, Advaita teachers, Zen meesters. We volgen tantra experts in onconventionele liefde, luisteren naar mysterieuze leiders en volgen spirituele gidsen met bovenzinnelijke vermogens. We richten onze aandacht op universele Al-weters, sluiten aan bij gerespecteerde mystici, lezen nieuwerwetse filosofen. Zoeken en nog meer zoeken, verward blijven, dolen en dwalen, rondjes draaien. We raken gedesillusioneerd, vallen en staan weer op, steeds uitkijkend naar die blinde vlek. Waarom vinden we nooit het antwoord op die grote vragen? Misschien is het antwoord zo ultra-eenvoudig dat we 't niet meer kunnen zien. Misschien zit de oplossing niet in een samenstel aan God-vervangende koopbare verzinselen.  In de afleiding van talloze geloofssystemen blijven we te druk in de weer voor het meest vanzelfsprekende. 

Ook mijn God is dood. Een keer nam ik een Guru. Twintig jaar circuleerde ik in het alternatief circuit. Via omwegen ben ik teruggekeerd uit doolhoven tot een beginpunt dat mijn zesjarige dochter begrijpen kan. Ingewikkelde algoritmes brokkelen voor mijn neus af tot een eenvoud dat de kleuter kan vatten, vooraleer het verprutst wordt door trauma's of bezwaard door het ingewikkeld intellect, door volwassenen bedacht. Kleintjes zoeken niet naar zingeving. Ze leven zingeving. Ze zoeken niet naar waarheid. Ze leven waarheid. Ik voel dat ik dichterbij het antwoord sta op grotere levensvragen dan ik ooit stond de voorbije twee decennia. Dat het antwoord niet te vinden is in een groots spiritueel aanbod waarvan ik afhankelijk wordt om geluk te ervaren. Ik word niet duurzaam gelukkig van steeds meer ontdekkingen, van nog hogere ervaringen of alles willen bevatten hetgeen me doet afdwalen van een kern die in super-simpliciteit over 't hoofd gezien wordt. 

De Oostenrijkse boswachter Viktor Schauberger observeerde levenslang de natuur in haar onaangetaste werking. Hij zag hoe forellen moeiteloos stroomopwaarts zwommen door optimaal gebruik te maken van de draagkracht van water. Hij zag hoe vogels zich lieten meevoeren in de thermiek door het til-vermogen van lucht. Hij realiseerde zich de vloeiende communicatie tussen bomen via mycelium dat als onderaards zenuwstelsel fungeert. Wij mensen zouden als vogel het aerodynamische willen heruitvinden om volcontinu tegen de wind in te vliegen, los van thermiek. Wij zouden als vissen onze vinnen willen perfectioneren tot ultra-slim-bedachte roeisystemen die het water ook diagonaal kunnen bevaren. Of de vogel droomt ervan een forel te zijn en gaat zich vreemdsoortig gedragen. Wij zouden een wifi-systeem aanleggen om bomen te integeren in een worldwide web waarin elke interactie opgevangen en opgeslagen wordt. Het inventieve maakt ons tot intelligent wezen, tot op zekere hoogte. Als onze wilskracht tegen de natuurwetten indruist, wordt het spel riskant. Schauberger kwam tot de basale constatatie: A fish does not swim, it is swum. A bird does not fly, it is flown. Zijn we in onophoudelijk streven naar perfectie vergeten hoe dingen vanzelf gaan? Drijft de ingewikkelde bedrading van onze intelligentiekast over tot waanzin, doordat het niet meer stoppen kan in de drang naar meer? Exuberante reizen, exceptionele ervaringen, buitensporige belevingen, groteske uitgaves, extravagante kleding, theatrale emoties, onvergetelijke avonturen, zeldzame vondsten, copieuze maaltijden. Zijn we bang geworden voor verveling als er niet iets is om te verzinnen? Wat als we ons wat vaker lieten swummen en flownen? Hoe zou het zijn om als vogel de vleugels uit te spreiden in de thermiek of als vis de vinnen te ontvouwen voor een ure overgave aan de natuurlijke stroom van het leven? 

Mademoiselle Marteaux