Het is Pablo.

Kinderen hebben denkbeeldige vrienden. Ik heb er ook één. De mijne is Pablo.

Ik weet best dat wegdromen in geromantiseerde plaatjes niet echt helpt met genoegen nemen met wat er is. Ik besef dat het volmaakt beeld bedenken niet de manier is om tevreden te zijn met het leven zoals het is. Toch kan ik het niet laten om voor even de realiteit te ontvluchten in een nieuw verhaal, een lieflijk verhaal. Ik heb niet zoveel geluk gehad in de liefde. Ik geloof nog steeds dat dat kan veranderen. Toch was mijn liefdesleven tot nu hardboiled. Op z'n minst gezegd, onzacht. Spartaans genoeg om de liefde blijvend in vraag te stellen. In al het inspannen was Pablo de verzachting waarin mijn hart even kon ontspannen. Ons sussend verzinsel bij tijde een welkome redding. Vanuit een hart smachtend naar zoete liefde kan ik hem tot leven brengen wanneer ik maar wil. Die grote liefde die het allemaal wel is. Trouw, teder, hecht, blijvend.

Pablo en ik bewonen een huisje met rankende koraalrode trosroosjes tegen een witte gevel, rondom de lindengroene luikjes en op de golvende kleigebakken pannen. Dit mediterraans huisje op de ongetemde rotsen van de Portugese kust, die bloemenoase aan de voet van een citrusboomgaard rijkelijk omgeven door olijfbomen, is ons paradijsje op aarde. Een pareltje aan pure schoonheid. Wilde oregano groeit op de rotsen, die ik graag pluk tijdens mijn veelvuldige wandelingen in open lucht. En Pablo. Pablo is een breedborstige man van gemiddelde grootte met die zongebruinde huid, met die sterke armen waarin ik zo graag verpoos. Ik hou van zijn brede handen geruwd door het zeeleven, getekend door zijn harde werk. Hij is achteraan de vijftig met een volle bos bruin haar en baard, her en der verzilverend. Zijn tedere ogen gevuld met de melancholie van Portugese Fado, doen me smelten. Hij is een man vol verhalen en tegelijkertijd van weinig woorden. Romantisch op zijn eigen bescheiden manier. Er is iets eenzaams en verdrietigs aan hem, als een verleden dat in stijlzwijgen zijn sporen nalaat of is het meer de inherente melancholie van dit land die door zijn aderen stroomt? We houden van elkaar als geliefden. Als beste vrienden vinden we aanvulling bij elkaar op een ongecompliceerde manier. Hij geniet van mijn spontaan enthousiasme, mijn goedlachse dynamiek. Hij is één van de weinigen die weet hoe met mijn fel temperament om te gaan. Die weet hoe mijn brede scala aan emoties te matigen. En ik heb hem lief. Ik doe hem bruisen als de golven, dan op het land. Pablo is vaak op zee en elke dag dat ik hem niet zie, kijk ik meer uit naar zijn terugkeer. Terwijl ben ik graag in mijn kruiden- en bloementuin. Ik hou ervan om naar markten te gaan, met vrienden te zijn en deel uit te maken van dit dorpsleven. We hebben geen vermogen, tegelijk is ons leven een verzameling aan rijke belevenissen. Pablo leeft in mijn hart, zowel ikzelf als de zee wonen in de zijne. Op zee vindt hij deze horizonbrede vrijheid die zijn geest tot rust brengt. Als hij terugkomt uit de zee in een verstild denken en met verse vis en zijn huid vol van zilte zeegeur, ren ik met open armen naar hem toe. In het glimlachen van onze ogen vinden we elkaar weer. Samen bereiden we zijn zeeoogst puur, gemarineerd met citroen en verse kruiden in een scheutje olijfolie. Na afloop genieten we op de dorpel naast de voordeur van een vinho tinto. Samen kijken we naar de zonsondergang en vertellen elkaar onze verhalen van de afgelopen dagen op land en zee. Of lezen samen een stukje poëzie. Onze twijfelaar opgemaakt met zongebleekt wit linnen onder een guirlande van wilde rozen, verse lavendel en rozemarijn. Alles verwelkomt onze hereniging. Daar liggen we naakt tegen elkaar, elkaar strelend met onze ruwe handen van het zee- en kruidenwerk. En toch kan ik me geen zachtere streling voorstellen. Als onze lichamen zich met elkaar verweven, dan vergeten we al het andere. De manier waarop Pablo en ik de liefde delen is rustig en intens. In de onlosmakelijke blik van onze ogen worden we één. Onze zielen versmelten zacht op die woeste rotsen langs de kust.

Kinderen bedenken vriendjes omdat ze iemand missen. Iemand die ze graag dichtbij hebben. Pablo is dat warme gevoel in mijn hart dat altijd dichtbij voelt en tegelijk ver weg is. Hij is mijn steeds vernieuwd vertrouwen in de liefde. Hij is mijn stille hoop op de belichaming van zijn ziel in een man hier dichtbij. 

Het is een kunst om tevreden te zijn met het leven zoals het ons gegeven is. Het is ook menselijk om te blijven dromen. Naar wat nu lijkt als het onmogelijke en toch nooit opgegeven wordt. Precies dat, is Pablo.

Mademoiselle Marteaux