Hologram Pam Pam.

Soms lijkt het leven onwerkelijk. Het lijkt wel een hologram. Het leven met inbegrip van alle kapsones, incluis de akkefietjes, bijgaand het ambras en niet te vergeten de vele goeie momenten die overigens gaan over gezien, gehoord en geliefd worden of vormen van zelf-groei en overwinning. Het alledaags leven dat zich voor mijn neus afspeelt ziet eruit als een projectie van het Oorspronkelijke. Als een fragment van een oorspronkelijk beeld dat in een lagere resolutie op aarde vertoond wordt in alle mogelijke vormen van pijn. We nemen de realiteit vreselijk au sérieux terwijl het enkel een geavanceerde illusie zou kunnen zijn. Onbewust spelen we mee in de vertoning die alsmaar doordraait en zijn hierin zowel personages als de figuranten, afhankelijk van de setting. Op de set vormen we een identiteit, bedenken strategieën, leven rollen uit, handelen naar overtuigingen, laten ons leiden door emoties, spelen met mensen, scheppen ons geluk en drama helemaal zelf. En hebben meestal niets door!

Dat besef kwam wederom als flits binnen in het Italiaans restaurant waar ik met mijn vier kinderen Valentijn vierde. Onverwijld vervaagde de grens van de realiteit zoals ik die ken en zoog 'iets' mij uit de scène om als toeschouwer vanop een afstand te zien. De voordracht van mijn toneelstuk stopte en ik observeerde in de coulissen het groot emotioneel thema van het leven: het Drama. Het woord Drama komt uit het Grieks en betekent: een handeling. Een dramatische handeling of ontwikkeling is meestal een fysieke actie. Het is een zichtbare activiteit van een personage in een spel, waarin een ontwikkeling plaatsvindt. Meestal heeft een personage een motief voor de handeling, aldus een reden om de dramatische handeling uit te voeren. 

In elk opzicht is het menselijk leven dramatisch. Wat ik impulsief tegen de kinderen zei was onthutsend: We zitten hier nu samen aan tafel wetende dat dit leven voorbijgaat en dat we elkaar in deze verschijningsvorm niet meer terugzien als dit leven op een keer voorbij gaat. Wat stelt een mensenleven eigenlijk voor? Deze uitspraak kraste een ferme krets in de Ti Amo van Eros Ramazzotti die uit de uithoeken van de zoldering weerklonk. Een plafond, indrukwekkend versierd met fresco's van dramatische taferelen... Acht ontzette ogen sloegen de romantische sfeer onmiddellijk om in de stemming van een uitvaart. In die noodtoestand landde ik terug in mijn lijf en herpakte in een stuntelige toelichting dat we soms vergeten hoe kostbaar het leven is, dat we een mooi moment als vanavond, met z'n allen uiteten gaan mogen koesteren, veel vaker het leven mogen vieren. Ik toonde mijn mooiste glimlach en toostte op onze familieliefde. In stilte gaf ik mezelf een por. Ik strooi met spontane inzichten uit andere regionen waar niet ieder mee gediend is. Het hologram zet voort en Eros hervat gepassioneerd zijn lied. Kinderen wisselen gerechten uit voor gevarieerde smaaksensaties. 

Ik zak opnieuw weg in de menselijke handelingen of het humaan drama en komt plusminus tot conclusie dat ons ons geheel menselijk doen en laten in dit hologram gereduceerd kan worden tot een dubbele missie: pijnvermijding en geluksnajaging. Geluk najagen om pijn te vermijden. Het is onmogelijk alle gesprekken te volgen in een stampvolle zaak. Toch lijkt het of ik achter de verhalen, steeds dezelfde tragedie hoor galmen:

"Ik raas door want dan voel ik minder pijn. Ik verdoof me, dan voel ik me eventjes pijnloos. Ik ren mezelf voorbij om die pijn niet te voelen. Ik heb pijn en jij lijdt mee, zo lijden we tenminste samen. Ik doe je pijn want ik ben zelf ook in pijn. Ik doe het niet met opzet, het is sterker dan mezelf. Ik zoek troost voor mijn pijn, jij bent mijn troost. Eten brengt soelaas en ook dat glaasje wijn. Ik gebruik jou om pijn heel even te vergeten, dat lucht op. Ik ga door pijn voor de liefde. Ik heb je zo lief dat het pijn doet. Leegte doet me pijn daarom vermijd ik die leegte. Ik vecht tegen de pijn, de pijn vecht terug. Ik vlucht voor pijn, er niet naar kijken, dat ben ik gewend te doen. Pijn bevriest me, wil jij me verwarmen? Als ik pijn bij jou weghaal, haal jij dan pijn bij mij weg? Ik lach de pijn weg, dat helpt met pijn vergeten. 

Pijn hoort bij leven. Ik sta stil bij mijn pijn. Ik hou de pijn bij mezelf en kijk ernaar. Ik ga aan de slag met de pijn. Ik ben moedig want ik duik in pijn. Ik voel minder pijn omdat ik weet hoe pijn bij me en de ander te verlichten. Pijn kun je niet verstoppen. Als je dat doet, gaat het knagen, knagen doet pijn. Ik zuig de pijnwonde leeg. Ik leg me neer naast pijn, in overgave. Ik overwin de pijn en in die overwinning voel ik bevrijd... voor de gevorderde.

Boeddha had een punt toen hij predikte dat mensen in deze wereld van illusie - Maya - lijden. Het is omdat ze het drama bekrachtigen. Ze scheppen drama in plaats van vrede, dat vanuit beperkende overtuigingen die via het hologram geïnstalleerd zijn binnen het programma Brainwash en weten de reset-knop niet te vinden. Ze doen er alles aan om van de pijnlasten af te komen. Eigenlijk zijn ze daar de godganse dag mee bezig, vastgeroest in de realiteit van hun persoonlijkheid, niet meer verbonden met de genese van het lichaam. Zoals mijn poes laatst als een gek rond zijn eigen as draaide om van het plakbriefje af te raken die aan zijn poot hing. Een briefje met mijn to-do-list was van de kast gedwarreld, op de grond gevallen en had zich in zijn voorbijgang aan een poot geklit. Hij lag overhoop met de sticky note alsof zijn leven ervan afhing. Of, zoals bijvoorbeeld Valentijn vieren met de kinderen in een romantisch zaak gesmukt in een sfeer van amore met een menukaart vol dolce's om de durezza della vita twee uur te verzoeten tot la vita è bella. De bevrijdende kant van mens-zijn in dit noodlottig samenspel is dat we keuze hebben om op een zachte manier met pijn die we zelf in stand houden, om te gaan. We hebben de keuzevrijheid om ons zelf gecreëerd drama verder te zetten, het durven aankijken en eindelijk te zien waar we mee bezig zijn. 

En ik? Ik zit aan tafel en mis mijn lief. Dat is mijn drama. Het is mijn Eros, hij die de boventoon blijft voeren. 

Mademoiselle Marteaux