Hooggevoelig printwerk.

Als op een drukbezochte zaterdagmiddag de kassajuffrouw zich persoonlijk excuseert om het slow-scannen van een goed beladen kassaband vanwege haar hooggevoeligheid, dan weet je, hypersensitief zijn is van deze tijd. Vrouwendagbladen lopen er warm voor, Youtube staat er bol van. Websites muisjesensitief.nl of hoofdjevol.be bieden voor de gevoelige mens een breed gamma aan, van kristalelixir tot kauwsieraden. Het is in. Niet alleen was ik blij verrast met zo'n prikkelgevoelige kassajuffrouw, al was het maar om niet als gewoonlijk in een ademteug mijn boodschappen enigszins met structuur de kar in te mikken. Ik kon haar ook nog eens geruststellen met het voorgewend feit dat ik het zelf ook ben, een High Sensitive Person, dus ik begrijp je. Dat schept een band.

Voorspelt HSP een zware levensweg? Een tendens naar steeds-meer-sneller-moeten, helpt de sensitieve psyche niet bepaald verder met een ontspannen levenswandel. Zijn we human beings of human doings vraag ik me soms af. Sinds de coming-out van collega's met behoorlijk wat gevoel voor humor, is een zwijgzame barrière neergehaald en werd werkdrukverlaging tactisch ingezet.

Tien minuten te laat op het werk? timemanagement blijft lastig voor HSP.

Vergadering ontgaan? sorry, falend HSP-werkgeheugen.

Dan toch in vergadering, 10 minuten onderbreking voor een ommetje? want vol HSP-hoofd. 

Verder kan ik lekker uitbundig gekleed gaan met mijn HSP-gevoel voor kleur.

Ik mag vrijuit kokhalzen bij het broodje gerijpte camembert in de kantine met mijn HSP neus. 

Ik mag voorkruipen in de toiletrij omwille van een gevoelige HSP-blaas.

Ik mag huilen bij een enge opmerking van mijn leidinggevende, omwille van HSP-emotionaliteit. 

Sinds we hooggevoelig stemrecht hebben op het werk kan ik met een noise-cancelling koptelefoon en Stress Relief op Spotify door de schoolgangen, met quiet-ear-plugs lesgeven, met zonnebril achter het bureau pauzeren zonder als extremist aangezien te worden (of?). We zijn goed op weg, denk ik dan.

Alleen printwerk blijft een dingetje. Een heel eenvoudig kopietje maken, ruim twintig meter verderop, dat is nogal wat voor een verstrooid brein. Optimaal scenario: "Hoi Kees, fijn je te zien. Ah Beppie, alles goed? Nieuwe shirt Truus?". Ondertussen wordt het apparaat bereikt, het printje gemaakt. Een hoofd dat denkt met ogen, lijdt absoluut aan een overprikkeld zicht. Ik zie Kees en jeetje wat ziet hij er goed uit vandaag. Het lijkt wel alsof hij naar me lacht? Oh Beppie, ze heeft rode ogen. Zou ze gehuild hebben? Daar Truus, straks nog even een afspraak maken met haar over de les van morgen. Wat was die les alweer? Goh, die tattoo op haar arm, die was me niet eerder opgevallen. Zo nog even Henk aanspreken over de les van vanmiddag. Wat deed ik vorige week alweer in zijn groep? Kijk, een nieuwe plant bij de balie. Zou ik even koffie uithalen? Ik bereik de kopieermachine. Wat kwam ik hier alweer doen?

HPS maakt zonder twijfel een opmars. We leren ermee omgaan denk ik, met een traan en met een lach. De sensitieve ziel doet zijn uiterste best om in een hectische tijd adagio te brengen in een cool-down tempo. En dat, dat voel goed.

Mademoiselle Marteaux