Lone Wolves.

Ik las in een artikel bij het hoofdstuk aangaande Het complex trauma over: De levensstijl van de Lone Wolf. 

De solitaire wolf-persoonlijkheid is introspectief, emotioneel intelligent en behoorlijk onafhankelijk. Het trekt zich terug in de eigen wereld om zich te concentreren op persoonlijke vooruitgang. De gedachte aan een chitchat stoot af. Solitaire wolven worden introverte mensen genoemd die minder sociale interacties nodig hebben en geen oppervlakkige relaties. Ze hebben ook weinig aan informele gesprekken. Ze trekken zich liever terug in een hoekje om te observeren dan zich te mengen in zinloze gesprekken. Ze zijn veel meer geïnteresseerd in diepe conversaties met mensen met wie ze op ingrijpend niveau contact kunnen maken. Ze brengen graag tijd alleen door, vermijden grote menigten of sociale bijeenkomsten. Ze zoeken niet naar populariteit, waarderen kwaliteit meer dan kwantiteit vooral als het gaat om mensen waarmee ze omgaan. Solitaire personen maken grondige analyses van hun persoonlijkheid en zijn zich terdege bewust van wie ze zijn. Ze gebruiken alleen-tijd om hun 'interne batterijen' op te laden en aan zichzelf te werken. Ze kennen hun sterke en zwakke punten, deinzen niet terug voor schaduwen. Omdat ze niet zozeer afhankelijk zijn van anderen voor bijvoorbeeld externe stimulatie, zijn ze bedreven in het motiveren van zichzelf om bepaalde doelen te bereiken. Het vermogen om autonoom te zijn en de mening van andere mensen te negeren, is een vaardigheid die hen doorheen de moeilijkste obstakels helpt. Een solitaire persoonlijkheid siert zichzelf als zijnde een creatief denker; ze denken buiten de gebaande paden om en zwichten niet door druk van anderen bij het plannen van hun weg door de wereld. Net als ieder twijfelen ze soms aan zichzelf en zijn ze bang voor uitdagingen, maar wat hen onderscheidt is dat ze bereid zijn hun angst onder ogen te zien om hun doel te verwezenlijken. Er wordt vaak geen onderscheid gemaakt tussen de termen 'alleen' en 'eenzaam'. Lone Wolves zijn graag alleen maar dat betekent niet dat ze eenzaam zijn. Ze hoeven geen deel uit te maken van een groep om het meest uit het leven te halen. Ze zijn kieskeurig als het gaat om de mensen die ze in hun kring toelaten, en hechten waarde aan echtheid. Ze houden niet van maskers. Ze hebben een groot rechtvaardigheidsgevoel, hebben onmiddellijk door als er de onderliggende sfeer niet klopt. Ze onderhouden hechte relaties met mensen met wie ze dezelfde interesses delen en aarzelen niet om afstand te nemen van die mensen en situaties die hen niet dienen. Mensen met een solitaire wolf-persoonlijkheid kunnen worden gecategoriseerd als introvert of beschreven als verlegen iemand, maar dat is slechts een deel van hun verhaal. Een persoon wordt meestal een Lone Wolf door eigen beslissing of vanwege bepaalde levenservaringen. De neiging tot eenzaamheid kan het resultaat zijn van trauma, pesten of misbruik, maar alleen omdat iemand aan het profiel van de solitaire wolf voldoet wil nog niet zeggen dat je moet denken dat hij of zij ongelukkig is. 

De solitaire wolf is mij deels aangeboren. Naar omstandigheden heeft het karakter zich voort ontwikkeld. De samenleving sluit momenteel niet naadloos aan bij die gevoelige wolvennatuur. Mijn verlangens naar balans en harmonie, mijn rechtvaardigheidsgevoel, mijn vraag naar authenticiteit, mijn zucht naar zachte omgang, mijn hunkering naar vertraging, verstilling en verdieping. Hierbuiten loopt het net iets anders. Van kleins af aan circuleer ik als Lone Wolf rond het maatschappelijk gebeuren. Ik observeer hoe mensen zich gedragen. Zoekend naar zijwegen om als solitaire wolf heel discreet te infiltreren in de grote roedel. In overspanning kreeg ik een flinke tik die mij de voorbije twee jaar ommetjes liet maken aan de rand van de samenleving zonder deel te nemen uit angst voor een nieuwe klap. Hersteltijd diende om de wolvennatuur te hervinden en dat tussen de veilige wanden van mijn gekende grot. De laatste tijd maak ik weer wat rondjes omheen groepen. Het is niet zo dat ik blij wordt van een leven afgesneden van de rest. Eerder was ik een volledig aangepaste versie, een hond in plaats van een wolf. Ik zie nu in dat je van een wolf geen hond kunt maken en daar heb ik voor het eerst vrede mee. Ik maak geen uitstapjes om deel te nemen aan de drukte maar om te verkennen hoe ik deel kan uitmaken zonder wederom mijn eigen aard te miskennen. Ik ontdek dat veel van mijn kwaliteiten als gevoelsmens niet in het doen-gebied liggen maar vooral in de zijns-categorie. In positieve uitstraling bijvoorbeeld. In het scheppen van een veilige sfeer. In de wijze van aandacht geven. In de liefdevolle manier van aanraken. In de keuze van woordgebruik. Ik de sensualiteit waarmee ik poseer. 

Als Lone Wolf persoon heb ik grot-tijd nodig. Als ik overprikkeld raak, kijken mijn ogen alle kanten op, raak ik diffuus, kan niet goed zien of horen, wordt bang. Dan verander ik in een gestoorde wolf. Ik werk verder aan lichaamsbewustzijn om mijn zenuwstelsel te reguleren in de doorgaans hectiek of beter, ik laat mezelf toe de hectiek zoveel mogelijk te vermijden. Ik hoef met gevoelige zenuwen geen massa op te zoeken. Ik hoef me niet te meten met honden, tijgers of leeuwen. In die acceptatie respecteer ik de aard van mijn beestje.

Het complex trauma ligt o.a. in de herinnering hoe ik als jong kind de hoekjes van de speelplaats opzocht om zo onopvallend mogelijk te zijn en vanuit die onzichtbare staat te observeren wat er gebeurde. Wat ik zag voelde best gewelddadig in brute omgang, in luidruchtig zijn, in snelle bewegingen, in alles wat ik niet was. Ik heb mij afzijdig gehouden. Ik heb geleerd om niet uit te springen. Die keren dat ik me in de roedel gooide en wilde zijn als iedereen om ook erkend te worden, wankelde ik. Ruisloos als een wolf kan zijn, in haar drafje, met staart tussen de benen, liep ik onrustig en verveeld tegen de glazen buitenwanden als een gevangen wildleven in een dierentuin (of was het een hondenkennel?) zonder richting noch doel tot ik daar krankjorum van werd en op een dag door m'n poten ging. In mijn hooggevoeligheid werd ik raar gevonden, dat was lastig om mee te dealen. Inmiddels zie ik wat gevoelsmensen zijn en kunnen brengen aan de groep. Ze verfijnen, verdiepen, vermooien, ontdooien en verzachten de dingen. Het is niet omdat Lone Wolves aan de rand van de roedel staan, dat ze geen deel zijn van die roedel. Ik heb ondertussen een aardig clubje aan Lone Wolves om me heen. Enige wolven zijn zoekende hoe zich te verenigen met de grote groep, diverse vonden een manier om aan te sluiten. Hoe ik mijn draai kan vinden? Ik ga mijn draai vinden. Ik ben bezig mijn draai te vinden. Een mankepoot kan niet meteen spurten, het leert stapsgewijs wennen aan bewegen. 

"In iedere Lone Wolf scheelt een échte wolf. En wat kan die wolf het best? Juist. Huilen. Niet het zielige, snotterige janken dat je misschien voor je ziet; maar de intense oerkracht die je hoort en voelt als je een wolf naar de maan ziet huilen. Met huilen bedoel ik: van je laten horen. Niet om te zeiken of te klagen. Wel om je baas, je collega's of wie dan ook wakker te schudden: door ze duidelijk te maken welke toegevoegde waarde jij brengt. Er zijn verschillende manieren om hieraan te werken, maar één van de belangrijkste succesfactoren is om als Lone Wolf een roedel om je heen te verzamelen. Door als Lone Wolf een roedel samen te stellen van mensen waar je mee kunt sparren, plug je in op een oerkracht die iedere Lone Wolf verdient: die van activatie en inspiratie. Die roedel kan bestaan uit mensen van binnen en buiten beroepen en organisaties en kies je selectief om leegtes die je nu ervaart op te vullen. Elke wolf heeft een roedel nodig. Als die er niet is, creëer die dan zelf. Kom tot actie voordat je iedere nacht wakker ligt over mensen die jou niet begrijpen. Voordat je opbrandt zonder impact gemaakt te hebben. Verzamel die roedel om je heen en buig obstakels om tot kansen. Laat je beste huil horen."

Mademoiselle Marteaux