Ik wil niet genezen van mezelf, maar van het doen alsof.
"We hebben vrijwilligerswerk voor u
Mevrouw Marteaux, u kan in onze gemeente appelen sorteren."
Tot zover de update van de sociale dienst waar naar vrijwilligerswerk vroeg nadat de arbeidsdeskundige aangaf in de databank van vijfduizend beschikbare jobs geen gepast werk te vinden. Daar kijk ik verder niet van op. Mevrouw Marteaux is namelijk ziek. En zieke mensen kunnen niet zoveel. Ik ben ziek omdat ik niet tegen harde geluiden kan. Ik ben ziek omdat ik last heb van drukte. Ik ben ziek omdat ik ingewikkeld denk en de gemiddelde mens mij niet begrijpt. Ik ben ziek omdat mijn concentratie verslapt in saaie taken. Ik ben ziek omdat ik spontaan ben, wat niet altijd gepast is. Ik ben ziek omdat ik niet kan doen alsof. Ik ben ziek omdat ik intuïtief ben eerder dan rationeel. Ik ben ziek omdat ik verstrooid raak in hoofdwerk. Ik ben ziek omdat ik meer verwerkingstijd nodig heb. En daarom mag ik nu appels sorteren.
Van mijn sensitiviteit wordt een ziekte gemaakt. Een ziekte waarvan ik eerst moet genezen vooraleer ik meekan op de arbeidsmarkt waar drukte, oppervlakkigheid, ongevoeligheid en levenshaast de norm lijkt voor een blakende gezondheid. Wie daarin niet meekan is ziek. Ik probeer al levenslang te genezen van mezelf door vooral mezelf niet te zijn. Door steeds maar aan te passen. Het inpassen wil niet lukken. Het wordt geen succes. Het raakt me om niet begrepen te worden. Het verdriet me dat mijn talenten en de intelligentie erachter niet verstaan wordt. Dat mijn vrouwelijkheid gecategoriseerd wordt in een ziektebeeld.
"Kun je niet beter genezen van het doen alsof? Want doen alsof is wat je ziek maakt. Niet wie je bent."
Een grote beweging in mezelf verschuift van: de angst voor afwijzing en het verlangen naar erkenning naar: mezelf de erkenning geven waarnaar ik verlang. Mezelf volledig erkennen tilt de angst voor afwijzing op vanuit een diep weten dat wat ik ben mooi is, dat wat ik ben goed is, dat wat ik ben waardevol is en dat wat ik ben meer dan genoeg is. Wat een ander ervan vindt, ook al is die ander het merendeel van de samenleving, dat is een stuk van die ander en niet van mezelf. Ik heb meer dan genoeg aan eigenliefde. Aan de ondersteuning van een toenemende groep aan sensitieve vrienden waarmee ik mijn sensualiteit, gevoeligheid en diepgang kan delen om een gelukkig leven te leiden. Dat is mijn nieuwe familie. Ik hoef niet langer meer te trekken aan de mouw van vadertje staat zoals ik trok aan de mouw van mijn eigen vader voor een plekje in hun wereld. Ik heb mijn wereld. Vanuit mijn wereld kan ik deel uitmaken van de wereld.
"Laat je je wel zien zoals je bent? Of ben je daar
terughoudend in. Kom je wel op voor jezelf? Of ben je er te verlegen voor. Laat
je je talenten genoeg opmerken? Of hou je die voor jezelf uit onzekerheid?"
Op al die vragen die Mademoiselle Marteaux me stelt - zij die samen met mij meekijkt - zeg ik volmondig Ja.
Ze heeft gelijk. Genezen betekent voor mij dat ik eindelijk helemaal mag zijn zoals ik ben. Ik mag vooral genezen van mijn behoefte aan erkenning van de ander en van de angst om niet te voldoen. Verder ben ik al genezen of sterker nog, ik ben nooit ziek geweest anders dan oppervlakkige verwordingen. Onderhuids ben ik al goed. En al begrijp ik dat ook appels gesorteerd moeten. Dat is niet wat ik kom doen in dit leven.
Mademoiselle Marteaux