Ik word Ancestor met een grote A.

Ik ben eruit. Ik weet wat ik word. Ik word Ancestor met een grote A. Want Ancestor is een vet verdienmodel. Ik beziel mijn persoon met boomgeesten, vuurcreaturen, steenelfen, waternimfen. Ik vraag de zegen van great spirits. Ik trommel op sjamanen-drums van natuurlijk gelooid hertenvel. Ik fluit op Native American flutes van aromatisch cederhout. Ik blaas op parelwitte Honolulu-schelpen uit de grote oceaan. Ik ontwaak mijn fore-elders uit hun diepe slaap voor de blijde boodschap dat we op aarde gemaakt zijn voor de liefde. Ik vraag driehonderd euro om de hele dag samen met jou deel uit te maken van een bigbang explosie in het hart als quick-fix zielenherstel. Knal je met me mee? Voor de snelle beslisser tien procent vroegboekkorting.

Gisteren vertelde een vriendin dat een kennis ruim drieduizend euro betaalde voor een workshop in Instant Forgiveness. Een inzicht dat een half leven aan ergernis door vrouwenharen in het afvoerputje onmiddellijk had opgeheven. In zijn voornemen dit grote inzicht met de wereld te delen is hij nu vergevingsgezinde coach. In een new brand waarmee hij zichzelf als psycholoog overtreft vraagt hij evenveel geld om mensen in een vingerknip te verlossen van hun stresspunten. Een gelijkaardig verhaal over twee eilandbewoners die in een Honoponono-ritueel van twee dagen voor alle geleden pijnen dankjewel en vaarwel zeggen. De kom van licht tot de rand gevuld met pijnstenen kiep je gewoon om. Zo komen mensen met loeizware rugzakjes voor de som van bijna vijfhonderd euro weer even vooruit. In hoeverre de hupsakee en weg ermee een vorm is van ontkenning? Kan ik diep in de ogen van het speerpunt kijken en oprecht zeggen: Ik vergeef je? Vind ik vrede in de wonde mogelijk de rest van mijn leven mee te dragen? Durf ik uitspreken dat confrontatie spannend blijft? Dat het wel beter gaat omdat ik eindelijk mijn aandeel zie in verantwoordelijkheid dragen voor eigen pijnpunten? In de slogan van de nieuwe tijd: Wij worden wakker lijkt het inderdaad hoogtijd om alert te blijven voor een spirituele gekte die als verdienmodel handig gebruik maakt van de miserie van een toenemend aantal zielen in een doorgedraaide wereld. Zeker sta ik achter een eerlijke betaling want wie vies is van geld en blijft overleven van een habbekrats respecteert zichzelf niet. Al blijft Moeder Theresa die in haar pure eenvoud het gebrokene van straat raapte om in de diepste ingetogenheid te geven wat ze kon geven, de sjamaan van mijn bestaan. Tegelijk besef ik dat we niet Moeder Theresa zijn en dat het ok is om een eerlijk bedrag te vragen voor onze inspanningen. Ik ken gelukkig groepen die een betaalbaar avondje samen vanuit hartgevoel aanbieden. En ik zie het hoognodige belang in van persoonlijke ontwikkeling, terug contact maken met jezelf en in verbinding gaan met de natuur. Maar als daar tweehonderd euro of meer per dag voor gevraagd wordt. Als mijn mond van dat bedrag openvalt en er dan gezegd wordt dat als ik er moeite mee heb dat deze event waarschijnlijk niet voor mij bestemd is, schrik ik. Terug heel worden kost een flinke duit terwijl ik lastig verteer dat vooral diegenen die in uitval door gevoeligheden bereid zijn geld te lenen voor een cursus die ver boven hun budget reikt in de belofte van gelukservaringen waar ze zo aan toe zijn. Met als bijkomend drama dat het beleven van high sensations in all together meetings geluksstofjes zodanig doen pieken dat het willen herbeleven van die hoogtepunten zo verslavend kan zijn als een drug. 

Waarom van heling een peperdure opleiding of rijzig prijzige cursus maken? Kunnen we elkaar in basis kosteloos helpen met heel-worden? Laten we elkaar vooral samen helen. Ik kan verzachting brengen in lomi lomi massage zonder garantie dat de oceaanmoeder boven mijn schouders meekijkt. Ik heb geen directe lijn met Jezus Christ Superstar voor gechannelde berichten uit hemelsferen maar ik kan je wel oprecht meer vertellen over mijn praktische inzichten op aarde. Ik heb geen twintig certificaten, ben geen gediplomeerde tantrika noch afgestudeerd sjamaan. Everzwijnen blijf ik vooral eng vinden omdat ik de grote-berenziel niet in mij draag. Instant forgiveness reikt voor mij niet verder dan een liter destop turbo in een iets of wat beleefde uitbrander die mijn dochters na de douche-beurt het putje doet nakijken. Ik ben helaas nog niet toe aan Honoponono lieve mama en papa daarbij vergeet ik de ganse santeboetiek. Ancestor zal ik helaas nooit worden in mijn onvermogen om een sacred schelp te laten klinken. Ik ben niet into vrouwencirkels waarin de tranenvloed zelfs de hemel doet janken. Ik zing geen moola mantra all is light and love in de volle maneschijn. Ik hoef niet in een ijsblokjesbad om te sprankelen en mijn body de-armouring heet gewoon knuffelen. Eigenlijk zing ik heel gewoon deuntjes in bad. Ik sprankel in mijn dans zonder vaste pas. Soms ben ik gewoon verdrietig in een traan en als ik dan toch blaas, dan blaas ik het vuur aan in mijn haard. Ik oefen met leven. Ik oefen elke dag met wonen op deze aarde. Dat oefenen deel ik heel graag met vrienden.

En als ik vanochtend ontwaak in de armen van mijn lieve vriend en we allebei glimlachen om de prille voorjaarszon die nog verlegen haar eerste stralen schijnt op het lege nest in de takken voor het slaapkamerraam. Schijnt op een nest dat komende tijd een broedplaats wordt van nieuw leven. Zoals we daar samen liefdevol in elkaars armen liggen in de heugenis van de lentezon. Dan vraag ik me oprecht af. Wat is therapie? 

Mademoiselle Marteaux