Lief kind in mij.

Lief kind in mij.

Leg je hoofd nu maar tegen mijn hart.

Ik zie jou. Ik hoor jou. Ik voel jou.

Hier bij mij, ben je veilig.

Het leven is veel geweest.

Ik weet dat mensen je deden schrikken.

Dat jij je vaak alleen voelde.

Ongehoord en onbegrepen.

Lief kind, je wist soms niet goed wat doen, om goed te doen.

Je deed iets en het draaide anders uit.

Je werd niet begrepen.

Het maakte je bang. Je voelde je boos. Misschien ook stil. En verdrietig.

Als je beschutting nodig had. Als troost hetgeen was waar je stil om vroeg.

Dan was je meer dan eens op jezelf toegewezen.

Mensen zijn niet slecht, weet je. De wereld is niet fout.

Voor jouw tijd werden ook kinderen gekwetst.

Dat waren je ouders. Je grootouders. Zelfs nog daarvoor.

En je leerkrachten. Je maatjes op school. Een broer of een zus.

Ze hebben allemaal pijn geleden.

Ze raakten dan vast in het hoofd.

Daar waar controle hen overeind hield.

Dat maakte ze streng. En hard.

Hard voor zichzelf. En hard voor jou.

Lief kind, we zijn allemaal een beetje verdwaald.

In hun dwalingen raakte je zelf de weg kwijt.

Het is niet jouw schuld en het is niet hun schuld.

We zijn met z'n allen afgedwaald van echt geluk.

Van gelukkig samenzijn.

We willen niets liever dan dat.

Al weten we niet meer goed hoe.

We kunnen de weg terugvinden.

Je hoeft het niet alleen te doen.

We doen het samen. Jij en ik.

Als we daar zijn, in ons midden, lost alles zich op.

Geen bang meer, geen pijn.

Geen hard meer, geen boos.

Geen onzekerheid, wel vertrouwen.

In ons hart komt alles goed.

Met jou. Met ons. Met de wereld.

En voor nu, mijn kind, zijn we hier fijn samen.

Jij in mij en ik bij jou.

Mademoiselle Marteaux