Mademoiselle Marteaux.

Mademoiselle Marteaux

Er leeft in mijn gerijpt lijf een onbezonnen juffer.

"Wanneer word je nu eindelijk volwassen?", hoor ik mijn vader nog vragen aan een tiener die haar pubertijd te lang uitzit. Ruim twintig jaar later geef ik hem grinnikend een por. We stellen ons nu samen diezelfde vraag: wordt ze ooit volwassen? Het vleugje jeugdige euforie lijkt niet te willen opgroeien. Elke ochtend schrik ik als de kraaipootjes in de spiegel keihard mijn veertigerjaren verklappen terwijl in mijn jong hart nog geen rimpel te bekennen valt.

Voor het gros is de Mademoiselle in mij een ondoorgrondelijk raadsel. Voor psychotherapie bij tijde een enfant terrible die na jaren inzet zich nog steeds moeilijk schikt in een afgemeten beschaving. Voor de relatiecoach een femme fatale die in haar wulpsheid veel te spannende mannen uitkiest. Voor het restantje aan geestelijkheid is ze de mysterieuze heks die de brandstapel wist te ontvluchten om in haar natuurlijke habitat blootsvoets rond te struinen. Ongewoon. Ongehoord? Voor mij is ze een wonderlijke dame die ik in stilte adoreer om alles waar ze vreemd voor aangekeken wordt. Samen met haar, voel ik dat ik leef.

En ja, haar ontembare natuur heeft me banen gekost. En al evenveel relaties versleten. Ik heb haar laten onderduiken om enigszins mee te draaien in een beredeneerde samenleving. Ze valt nu minder op, en ik, ik heb me leren gedragen. Undercover in de naam van mijn onderneming hou ik haar levend. Ze fluistert de teksten in die ik openhartig neerpen. Ze is de creatieve vlam in al mijn projecten. Backstage kijkt ze met me mee naar de dingen met een blik wijd open. Ze spreekt met woorden van moed, als de lege woorden van de werkdag mijn hoofd bezwaren. Ze bezielt me met kersverse ingevingen, als ik na het werk verlamd van routine op de bank neerplof. Ze legt haar milde arm om me heen, als ik me eenzaam voel in een-ieder-voor-zich-wereld. Als we 's avonds lepeltje-lepeltje liggen, herinner ik mij wat zusterschap ooit is geweest. In ons aandenken aan een feminiene cultuur kammen we elkaars haren in warme baden en masseren onze rondingen in een rozenblaadjes nest. Vrouwminnend als dat.

Ik zie Mademoiselle opleven in het bruisende temperament van mijn jongste dochter als ze zich uit haar schooloutfit wurmt om mateloos te tollen in die zwierige roze bollenjurk. In toom gehouden door een stel broekspijpen, leeft dat wilde gen ook verder in mij. Ik weet zeker dat er een onbezonnen juffer in een overvloed aan vrouwen leeft. Feminisme vandaag, is zoveel meer dan een opgeleide witte vrouw die in de wedijver met een man, haast man wordt. Een nieuwe feministische golf danst opzettelijk emotioneel op de passionele muziek van een vurig hart; schilderend, kleiend, zingend, schrijvend, tollend. Vooral kleurrijk en uitbundig.

Ik kijk uit naar de dag dat ze in een opleving haar te strak aangebonden rijglijf lostrekt om slechts in haar naakte zelfvertrouwen zichzelf volledig te laten zien.

Mademoiselle Marteaux