DNA-discobal.

Ik hoorde onlangs zeggen: "Dit is hoe ik ben. Ik zal mij nooit meer anders voordoen!". Zo ben ik nu eenmaal. Dat is de aard van het beestje. Alsof het in steen gebeiteld staat. Ik lees vandaag in een artikel: Je bent niet je persoonlijkheid, je hebt een persoonlijkheid. Je bent niet je gedachte of gevoel, je hebt een gedachte of gevoel. Onze persoonlijkheid is een totaalpakket aan gedrag, gedachten en emoties. Net als karakter is het deels aangeboren (zo ben ik geboren), deels gevormd door opvoeding en cultuur (zo ben ik opgevoed) en meebepaald door levenservaringen (zo ben ik gaan overleven). Onze persoonlijkheid is als een discobal met spiegeltjes die naargelang ze in het licht staan, opflikkeren. Interessant is dat DNA evengoed een discobal is. DNA beïnvloed niet alleen ons karakter, we zijn als individu in staat om onze genen zelf aan en uit te zetten! Gedachtegangen en gedragspatronen maken dat genetische informatie aangaat. Leefstijl beslist mee of DNA tot expressie komt. 

Vanuit de Epigenetica - wetenschappelijk onderzoek naar omkeerbare erfelijke veranderingen - is research gedaan naar de obesitas epidemie. Deze epidemie is niet enkel aan het individu te wijten. Oma's die in hongersnood leefden tijdens de hongerwinter van de tweede wereldoorlog hebben een verandering in DNA gehad. Zij konden calorieën die ze binnenkregen extra goed vasthouden. Die oma's hebben de genen doorgegeven en kleinkinderen gekregen die veel kwetsbaarder zijn voor overgewicht. Wanneer je als individu bewust met je gezondheid aan de slag gaat kun je niet alleen je eigen DNA, maar ook het DNA van je nageslacht verbeteren. "Ik verander mijn DNA" wordt een gewaagde stelling die niet onmogelijk lijkt te zijn.

De overtuiging: zo ben ik nu eenmaal, zo ben ik geboren, zo ben ik opgevoed, that's it, is dus een denkfout. Het kan voor jou, net als voor mij, een verademing zijn om onze persoonlijkheidstypetjes in beeld te zetten. Door ze uit te vergroten en ze pal op de neus te zetten, onthecht je de waan van het wezen. De waan dat je bent wie je bent en punt uit. Zo start de verlossing van vaste gewoontes in denken en doen. Een samenspel dat jou rondjes doet draaien in herhalende patronen die niet helpend zijn. Er zijn ook routines die we in het leven geroepen hebben, die wel effectief zijn. Ze dragen bij aan goed functioneren. In het alternatief circuit is er een streefdoel om altijd en overal je zuivere zelf te zijn. Ik zie dat anders. De discobal is niet mis ook al is het nep. Het lijkt me ondoenbaar om in deze wereld volcontinu je zuivere zelf te zijn. Los van de vraag wat je zuivere zelf dan is? Door bewustwording dat je niet je persoonlijkheid bent maar een persoonlijkheid hebt, kun je als persoon verder ontwikkelen. Je kan jouw typetjes slim inzetten; je herkent de saboteurs. De DNA uit je familielijn is niet langer fataliteit. Je wordt niet meer zo geteisterd door het noodlot. Je wordt pro-actief. Als je niet vastzit in wie je denkt te zijn, kun je in principe worden wat je wil. Principieel weliswaar, gewoontes doorbreken is een ding. Jouw karakter is wat jouw karakteriseert en dat verander je niet zomaar even. Ga er geen wedloop van maken om je karakter in te halen want die strijd verlies je. Het is al heel wat om je bewust te worden van de spiegeltjes van je discobol. Je kan leren om je overtuigingen bij te stellen, je kan je angsten overwinnen, je kan je patronen doorbreken, je kan overlevingsstrategieën leren loslaten, je kan oefenen in valkuilen vermijden zonder je karakter geweld aan te doen. Wees mild met jezelf. Je hebt een leven de tijd.

Een paar maanden terug hoorde ik voor het eerst van de methode Voice Dialogue. Deze gaat ervan uit dat onze persoonlijkheid een brede waaier aan 'ikken' kent die een pertinente rol spelen in ons leven. Het leert om een overkoepelende positie in te nemen die naar de rollen kan kijken zonder ze te veroordelen om zo zicht te krijgen op ons (dis)functioneren. Door te oefenen in dialoog met onze verschillende 'ikken' komen we los van automatismen, worden we minder geleid door rollen, komen tot bewuste keuzes. We zeggen te makkelijk: Ik ben wie ik ben. Bijgevolg houden we vast aan bepaalde rollen: het ocharme-ik-type, de ander neemt de leiding type, de zeurkous, het gebroken vleugeltje type, de weldoener, de redder, kluizenaar, de domina, de advocaat van de duivel, het domme blondje, de dienaar, de persoon met de verdwijntruc, het fitness type, de casanova, de nerd of de macho, de dramaqueen, de bedweter, de grappenmaker, de bruggenbouwer. Een vriendin vertelde over dialogen die ze voerde met haar types. Het motiveerde om met mijn rollen aan de slag te gaan. Ik bracht ze in beeld. Als ze acteren, kan ik beter herkennen in welk stuk ik zit. Dan weet ik: ik gedraag mij op dit moment zus of zo. Dit spiegeltje van mijn discobal licht op. In de Dikke Van Dale staat oplichten voor belazeren. Als ik overtuigd blijf dat ik ben zoals ik ben en punt uit, hou ik mezelf voor schut.

Wat ook dienend was in het uitvergroten van mijn persoonlijkheidstrekken was kijken naar Japanse Anime. Die zijn geniaal in het karikaturiseren van al wat de discobal bespiegelt: gedachten en emoties bijvoorbeeld. Anime maakt watervallen van tranen, een breedsmoelkikker van gelach, ernst tekent verticale lijnen op het gelaat, boosheid spat letterlijk het hoofd uit, angst wordt lijkbleek. Als ik mijn rollen voor mij plaats wat blijft er dan over? Wie ben ik dan in wezen? Ik kom terug uit bij het mysterie van het zuivere zelf. Ik heb geen idee wie ik zonder programmering ben. Wat het wezen is, als waan wegvalt. Het is best eng om dat niet te weten, is best spannend om niets te zijn. Het voelt als de inhoud van een lege theekan die naar keuze gevuld kan.

Mademoiselle Marteaux