Met nieuwe lens kijken naar het leven.

Ze stuurde dat ze serieus in de clinch ging met haar moeder over de app. Een resem aan verwijten haalden de trekker over van een dochter geraakt in haar kinderwond. Ze vuurde onhoorbaar af in een fikse tegenaanval. Die stille strijdtonelen over het scherm kosten bakken energie. Je ligt overhoop met jezelf op een vruchteloos slagveld in sentimentele verwondingen door een banale ruzie die vanop afstand meer lef heeft dan oog in oog. Je blijft er elk afzonderlijk mee zitten, elke gekluisterd aan die vierhoek, in de hoop op emoji's met 'tranende oogjes' of 'het blauw berouw' dat altijd te laat komt. Bekvechten heeft totaal geen zin, al helemaal niet via app. Behalve als beide fronten stiekem genieten van het drama. Ik heb tegenstaanders gekend die, net als ik, in het geniep smulden van de gierende adrenaline in een kolkende rivaliteit terwijl we deden alsof we onwel werden. De volbloed onder mijn lichte huid zou zich mateloos vervelen als het leven alleen 'pais en vree' zou zijn. Die huiverende passies, rillende rampen, emotionele catastrofes, vurige tragedies; ze leven op in de rode vezels van mijn vlammend haar. Duelleren in haar onvoltooide rijping. Het ding is, zoals het met zoveel gaat in het leven, dat alleen met mate de wijn zoet blijft. Te veel opschudding verzuurt het gestel. Al schuwt het theaterbeest in mij een monotoon leven, kijken doorheen een monniksoog geeft mij een basisrust die elk drama overtroeft. Ieder drama dragen kan, als een potige zuil dat het komedianterig ornament als bovenstuk met gemak onderstut. Ik ben niet altijd die zuil geweest. Ik wàs het theatraal ornament dat dramatisch wankelde op een soort luchtzuil. Met nieuwe lens naar het leven kijken, was voor mij om te beginnen het verschil zien tussen het drama dat we beschouwen als het leven en het Leven zelf, wat niets te maken heeft met dit menselijk uitgeleefd drama, alom. 

Save the drama for the Stage, kwam voorbij als quote. Zolang ik de zuil ben, is het ornament slechts opsmuk.

 1. De keuze om vrijwillig on stage te gaan of van de planken af te stappen als ik besluit dat genoeg, genoeg is. 

2. Het gevoel dat ik mij op elk moment backstage kan terugtrekken, al gaat de dolle drift door op het podium. 

3. De mogelijkheid om de maskerade op ieder moment naast me te leggen, het circus te laten voor wat het is.

Controle-drama's lijken onze dagelijkse kost. Ze horen bij het leven waarin we razen, tieren, lollen, plezieren. Drama speelt zich af op het platform van de ervaring, negen van tien keer in een machtsstrijd om controle. Het drama wil opvallen of uitblinken. Het is op zoek naar soelaas. Het snakt naar aandacht en medeleven. Drama wil kost wat kost gelijk krijgen. Drama trekt resoluut terug, vermijdt met opzet, is volstrekt afwezig. Drama is de narcist, de pessimist, de controlefreak, de intimidatie. In afgesneden zijn van hun energiebron, overleven ze op energiekosten van anderen. Door vormen van manipulatie tappen ze dagelijks energie af, zonder iets in de smiezen te hebben (zolang er geweten is). Je kan energie buiten jezelf opslorpen. Je kan evengoed jezelf aderlaten. In onophoudelijk piekeren, in bang terugtrekken, in overvragen of naar beneden halen, in al dichttimmeren om je heen. Self-sabotage put uit. Wie een weg gaat met zichzelf herkent die tegenwerking en zal bij zichzelf blijven tot de energiereserve is aangevuld door contact te maken met de energiebron die in elk van ons aanwezig is. Wie in staat is op zichzelf te herstellen ook in het bijzijn van de andere, kost geen energie van die ander. De meesten herstellen helaas anders. Het wedijveren om vormen van energie zie ik reden van grote conflicten in de wereld. Ik durf luidop zeggen dat alles, maar dan ook alles in deze realiteit meesterlijk geworden is in ons afleiden van onze innerlijke bron, daar waar energie voorhanden ligt. In wat voor een wereld leven we, jammeren we. Uit het gejammer herinner ik me dat de wereld niet slecht is, de wereld is verstoord. Mensen zijn niet verkeerd, mensen zijn vervreemd van zichzelf. Ze zijn dramatisch vergeten wie ze zijn. Energie-vampieren zijn niet alleen de zogenaamde slechteriken. De meest zachte karakters, zij die geen vlieg kwaad doen maar wel vasthangen in een slachtofferrol, net als Calimero: Zij zijn groot en ik is klein, kunnen massa's energie vragen. Hun onbewuste keuze om te klagen en te zagen eerder dan de tips van omstaanders te onderzoeken, gouden hartjes kunnen best veeleisend zijn. 

Er komt een moment dat je je bewust wordt van hoe energie werkt. Je merkt op wat jou energie geeft en wat energie vraagt. Je begint strategieën van mensen te herkennen in hun hongerig naar energie, inclusief jouw strategie. Je voelt de impact van manipulatie op je energiehuishouding. Het vraagt om stil te staan in de omgang met mensen. Er zijn vrienden die ik op een afstandje houdt omdat omgang veel van me vraagt, ondanks het hartje van goud. Als ik lekker in mijn vel zit, het leven voor me kabbelt, ook al stormt het buiten. Als ik met aandacht erbij kan blijven, interesse toon zonder mezelf uit het oog te verliezen of onderhuids bij de ander te kruipen. Als ik oprecht kan spreken, rekening houdend met het privéleven van anderen. In die balans blijft drama uit. Aan die balans werk ik. Ik zoek naar een manier om in het leven te staan zonder dat energiereserves zodanig aangesproken worden. Mijn wens is om midden in de wereld te zijn zonder leeg te lopen. Ik onderzoek mijn gedrag, probeer zorgvuldig om te gaan met mijn handelingen. Dzogchen leert me om vanuit een nieuwe positie naar het leven te kijken. Vanop een afstandje zie ik dat we niet enkel in een materiële realiteit leven waarin we ons uitbundig uitleven, er is een andere realiteit van dynamische energie. Een energieveld dat we intuïtief aanvoelen. We kunnen met dat energieveld spelen door onze aandacht in de gewenste richting te laten gaan. Energie stroomt naar waar de aandacht heengaat. Hiermee beïnvloeden we andere energiesyste­men en verhogen het tempo waarmee de toevalligheden in ons le­ven voorkomen. 

Onzekerheid en geweld vinden een einde wanneer we een intieme verbinding aangaan met het energieveld in ons binnenste. Een ge­voel van lichtheid, opwaartse kracht en een aanhoudend gevoel van liefdevolheid is de maatstaf voor deze verbinding. Zowel, is de verbinding echt. Zo niet, doen we maar alsof. Hoe meer we verbonden blijven met de energiebron in onszelf, des te meer we ons direct bewust worden wanneer we de verbinding kwijtraken, meestal wanneer we onder spanning staan. Op die momenten wordt onze eigen manier om energie bij anderen weg te halen zichtbaar. Zodra onze manipulaties eenmaal doordrin­gen, wordt onze verbinding stabieler. We ontdekken ons eigen groeipad in dit leven én onze levensopdracht: onze persoonlijke manier waarop we een bijdrage aan de wereld kunnen leveren. Onze levensopdracht kennen versterkt de stroom van toevalligheden die ons naar onze bestemming leidt. We beginnen met een vraag. Dan krijgen we dromen, dagdromen, spontane ingevingen die ons naar antwoorden leiden. Kunnen het 'toeval als gids' doen toenemen door iedereen die in ons leven komt te zien als de juiste persoon op het juiste moment op de juiste plek. Niets gebeurt zomaar. Door elke ontmoeting te koesteren, hoe spannend deze ook mag zijn, hoe ver buiten onze comfort-zone... door de schoonheid in elk gezicht te zien, tillen we anderen op tot hun meest wijze zelf en ver­groten we de kans zelf een synchroon bericht te horen te krijgen.

Met nieuwe lens kijken betekent het uitzoomen van de onrustige bewegingen. Vanuit een neutrale plek dat geen mening heeft over de realiteit, als observator kijken naar de vele drama-scénario's en acteertalenten van mensen op zoek naar energie. Kijken naar het werelds toneel waarin wij dolen, dwalen, zwerven en zwalken in velerlei bedachte scènes. Met de opera bril over de balustrade schouwen naar het stuk dat zich in veel tamtam afspeelt onder onze ogen. Als ik in mijn potige zuil sta en door een nieuwe lens kijk, kan ik het leven relativeren. Als me dat niet lukt, ben ik even weer dat dramatisch ornament dat wiebelt op een onderbouw van gebakken lucht. Dan laait het vuur hoog op in de flonkering van mijn rode haardos. Raak ik verhit in een duel, soms alleen maar met mezelf. Dan weet ik dat ik achteraf als een gewond dier onder het bladerdek zal mogen bijkomen van mijn eigen theater; dat ik mijn energie tot in mijn kern te herstellen heb.

Die imperfectie maakt me tot mens, die zich hoe dan ook iets ontwikkelt, in een vaart die zichzelve bestemt.

Mademoiselle Marteaux