MIND-maatje

Struggles in het hoofd. Wie kent ze niet? Als ik vastzit in mijn hoofd word ik bijzonder knap ik hokjesdenken. Dan maak ik pittige analyses van wat er om mij heen gebeurt. In complex denken vat ik menselijk gedrag samen. Het geeft me inzicht in actie en reactie. Het reikt me handvaten om beredeneerd met het leven om te gaan. Ik raak best vaak verstrikt in al het denkwerk. Als hersengolven in versnelling komen als er rondom mij veel gebeurt, word ik overprikkeld. In de rush van snelle gedachten duwt de massa aan informatie mij tot in een metale overload. In mijn hoofdwerk ontstaat dan een kluwen aan woordwebben. Kluwen die over elkaar heen gaan struikelen. Dan storten zinsdelen in elkaar. Woorden vallen uiteen in letters die ik niet langer herken. Wat ik dan voel? Dan voel ik me verloren in de pijn van het niet-verbonden zijn. Denkwerk mag dan wel redenaties verbinden, het verbindt geen mensenharten. Al sta ik versteld van de intelligentie in die controlekamer. Het houdt mij gevangen binnen de tralies van risico-analyses die mij niet openstellen voor het leven. In grip houden over mijn doen en laten, en afstand houden van andermans doen en laten, leef ik niet voluit. Als gevoelige zieltjes in hun jonge jaren vele malen geraakt zijn geweest, bestaat de kans dat ze beste maatjes worden met hun mind. Dat blind vertrouwen in gedachtegangen heeft een keerzijde. Vereenzaamd voelen, bijvoorbeeld.

Waar mijn mind mee bezig is? Piekeren. Over wat ik zou kunnen doen, en misschien toch ook niet. Over hoe dichtbij ik de wereld laat komen. Ik lees over bindingsangsten en verlatingsangsten, over foute mannen, over jeugdtrauma, over beschermingsmechanisme. Ik begrijp het ondertussen allemaal wel en toch. Zolang mijn hoofd de regie houdt over mijn leven dan voel ik me in die alertheid niet verbonden. Ook al word ik omringd met mensen. Ook al sta ik midden in het leven. Het hoofd is dan als een fort dat muren bouwt omheen het kwetsbare zelf dat niet langer gekwetst wil. Want gekwetst worden doet pijn. En pijn wil vermeden worden. Ik had genoeg van die muren om me heen. Mijn intelligent maatje veranderde in mijn grootste vijand. Ik wilde niet langer in dat hoofd zijn. Er mocht alleen nog maar gevoel en lichaam zijn. Ik was ontgoocheld in het hoofdwerk dat verbindingen steeds weer verbrak uit zelfbehoud. Behoud van wat? Van eigen overtuigingen? Van oude angsten? Ik was het alleen zijn zo moe. Ik begon mijn hoofd te vermijden. Ik verzette mij tegen gedachten die uit het niets opkwamen. Hoe harder de strijd werd, hoe meer die reus me achtervolgde. Ik probeerde mijn aandacht bij mijn lichaamsgevoel te houden terwijl gedachten doorheen de meditaties om aandacht schreeuwden. Aandacht die ik niet bereid was te geven.

Ik kan me voorstellen dat veel gevoelige zielen na een leven ver verwijderd van hun gevoel, alleen nog maar willen voelen. Alleen werkt het zo niet. Het hoofd maakt ook deel uit van het lijf. We willen niet langer een  wandelend hoofd zijn, we kunnen evenmin een wandelend lijf worden. Gedachten horen bij ons. Het probleem is niet het hoofdwerk, wel de disbalans in teveel denken en te weinig voelen. Als we de mind in de juiste verhouding op de juiste plaats inzetten als werkmiddel dat niet langer domineert maar samenwerkt met ons gevoel en ons lijf... Als het een helpend instrument wordt in het verbinden met het leven, voor de expressie van onszelf, in het uitleven van ons potentieel... Hoe het brein helpend maken inplaats van remmend? Geef jezelf adempauze! Schuif de controle opzij, open je voor het leven. Als je bereid bent alle emoties te voelen, dan begin je echt te leven. Sloop die muren om je heen. Stel je open. Kom dichterbij. Laat je raken. Leef voluit. Geef je brein die informatie te verteren die jou helpt met verzachten, met vertrouwen en met openen. Laat je brein boeken lezen over veiligheid in plaats van gevaar, laat het films kijken over hoe lief te zijn voor jezelf, laat het teksten schrijven die jou week maken. Nodig je brein uit om de hartbeschermer te verweken zodat je hart vrijuit kan. Je bent geen klein kind meer, je bent nu volwassen. Je kan om met pijn, verdriet, boos en angst. Je kan jezelf opvangen als dat nodig is. Je kan hulp inschakelen. Je kan verwerken. Die autonomie heb je. Nodig je hoofd uit om gedachten te vertragen. zodat het in een adempauze een hand kan uitreiken naar het buikgevoel dat alle emoties diepgaand wil ervaren. Laat de gedachte zich verenigen met het gevoel en uitnodigen voor een feestje in het hart. Risico's nemen zijn onderdeel van het leven. Als je wil liefhebben, hou dan geen meter afstand. Klamp niet vast, maar omarm. Gun je het plezier van de ervaring. Hoe de ervaring ook uitdraait. Als je je mind opvoedt dat er geen goed of fout is, dat alle emoties er zijn om te beleven. Dat het leven er is om te ervaren. Voel je dan ook de luchtigheid in die ommuurde bovenkamer. Het fort in het hoofd dat opendeurdag houdt en uitnodigt?

Mij als sensitief mens openstellen voor ervaringen is een doorbraak geweest in de heropbouw van een sociaal leven. Ik ben lang heel voorzichtig geweest uit angst om het leven niet aan te kunnen. Om geraakt te worden. Mijn hoofd was volcontinu alert voor mogelijke risico's en uiteindelijk vereenzaamde ik in al die risico-analyse. Emotioneel was ik nog steeds dat klein gekwetste kind dat bang was voor mensen. Ik heb het geluk dat mijn vriendenkring al even gevoelig is, dus echt alleen was ik nooit. Nu ik aan emotionele volwassenheid werk, vind ik het makkelijker om midden in het leven te staan en alle emoties te ervaren. Ik sta mezelf toe te fouten te maken. Ik mag van mezelf uit de bocht vliegen. Daar leer ik van. Het helpt me met oefenen in verbinden. Niet alleen met HSP's ook met mensen die minder gevoelig zijn voor dingen. En ik moet zeggen, midden in het leven staan voelt voor mij bevredigend. Zolang ik mijn stilte-tijd respecteer. En genoeg tijd doorbreng mijn gevoelige zieltjes als ik.

Mademoiselle Marteaux