Rouw om verloren identiteit &                       hergeboorte van authenticiteit.

Als een geliefde doodgaat, ga je doorheen verschillende fases van rouw. Voor mij was burn-out als sterven. Mijn oude ik is toen overleden. De valse identiteit die ik mezelf toekende om de wereld te overleven, heeft in een burn-out het leven gegeven. Er was geen energie meer over om de illusie die ik was geworden langer in leven te houden. Alles wat niet echt is, gaat uiteindelijk dood. Het loslaten van mijn persoon was doodeng. 

Als het bekende het loodje legt, wat komt er dan voor in de plaats? Wat gaat die leegte in mij vullen? Bij mij was het een burn-out die al wat niet echt was met de grond gelijk maakte. Allerlei persoonlijkheidscrisissen die oude gewoontes radicaal omgooien, kunnen als sterfproces ervaren worden. Ik besefte lange tijd niet dat ik rouwde. De voorbije twee jaar kocht ik bijvoorbeeld uitsluitend zwarte kleding. Ik droeg onbewust de rouwkleur. Ik verdroeg geen andere kleur op mijn lijf, met uitzondering van rood. Bloedrood. Ik ging door fases van ontkenning, woede, aanvaarding en weer terug even naar woede en ontkenning. De rouwfases verliepen niet bepaald lineair, toch was er een opklimmende rode draad door al het zwart. Het vroeg tijd om doorheen het ergste strijd te komen. Dan prijs ik mezelf gelukkig wetende dat er mensen zijn die levenslang blijven hangen in non-acceptatie, verbittering, projectie op anderen of in een slachtofferrol. Ik schrijf deze column voor die hun die net als ik het oude begraven om ruimte te maken voor iets nieuws. Ik schrijf als opkikkertje om door te zetten doorheen baringspijnen van wat wil geboren worden. Ik weet als geen ander hoe eng het is om te tasten in het donker, niet wetend wat komen zal. Het niet-werkzame deel begraven voelt soms als het einde. Het slot van wat je bent geweest. Ik weet ook dat boos blijven vechten zinloos is. Een vinger die blijft zoeken naar een schuldige helpt helemaal niet verder met beteren. Het nemen van eigen verantwoordelijkheid in het herstel van een nieuwe identiteit helpt dan weer genezen. 

Kübler Ross heeft het over vijf rouwfasen. De eerste fase is die van ontkenning. Het is de dood van de valse identiteit en de pijn van het verlies die daarmee gepaard gaat. Het is zich verloren voelen in het gemis van de persoonlijkheid die we ons toegeëigend hadden. Als het feit is doorgedrongen, komt de woede. Ook de onzekerheid kan woede oproepen. Onder de woede ligt pijn. Woede vraagt om dieper te graven tot bij het verdriet. In de tweede fase wordt vechtlust licht ontvlambaar. Er is een strijd gaande in het zoeken van schuldigen die ervoor zorgden dat de aangenomen identiteit het niet overleefde. Mijn vinger ging richting maatschappij als schuldige voor het verliezen van mijn authenticiteit als kind en het ontwikkelen van een valse identiteit die uiteindelijk ook niet werkte. De derde fase is de onderhandelingsfase. In die fase is er hoop op herstel van die oude identiteit. De illusie dat de draad weer opgepakt kan op dezelfde manier. In de ervaring dat dat plan niet lukt, dat de geveinsde identiteit voorgoed voorbij is, komt de depressie. In die vierde fase wordt de realiteit geleidelijk aan geaccepteerd. Er komen emoties van verdriet, spijt, angst en onzekerheid van diep binnen, naar boven. Er is vaak de behoefte om het verdriet steeds opnieuw te uiten. Het verhaal wil verteld en verteld worden. Voor het eerst komt de persoon echt tot zichzelf. De vinger keert zich naar binnen om te kijken wat daar gaande is. Ik ervaar die fase als bevrijdend. Pijnlijk bij momenten maar wel de way-out voor disfunctioneel gedrag. De vijfde rouwfase is die van aanvaarding. Het verlies wordt stapvoets geaccepteerd en de berusting van het aanvaarden is steeds beter voelbaar. De waarheid die eerst moeilijk aan te nemen was, komt langzaam aan onder ogen. De wervelstorm komt tot rust.

Ik beweeg op dit moment ergens tussen de vierde en vijfde fase. Als ik erop terugkijk was mijn meest moedige zet om hulp vragen. Om hulp vragen is als beide armen openslaan om je volledige kwetsbaarheid te laten zien in hoop op verbetering. Die goede wil als opening versnelt hoe dan ook het herstelproces. Alle beetjes helpen met begrijpen wat er gaande is. Emotioneel lichaamswerk en cranio-scraal therapie helpen mij ontzettend goed met stress uit het lijf halen, verbinding maken met het eigen lichaam, toegang krijgen tot de gevoelswereld. Samen met psychische begeleiding die inzicht geeft in overlevingsstrategie en komaf maakt met gedachten die niet helpend zijn, sterke handvaten in zelfheling. Ik kan dankbaar terugkijken op het sterven van mijn oude ik dat alles was behalve IK. De aangenomen persoonlijkheid die mij uiteindelijk niet bracht waar ik wilde zijn. De depressie is bij tijde nog voelbaar. Voelbaar is tegelijk de nakende geboorte van een betere versie van mezelf. De versie die bedoeld is bij geboorte.

Mademoiselle Marteaux