Van verlaten naar verbinden.

Als kind voelde ik me verlaten.

Verlaten door ouders verstrikt in pijnstukken.

Verlaten door vriendjes die me niet begrepen.

Verlaten door een wereld die zo anders was dan ik.

Ik werd als tiener steeds banger om verlaten te worden.

In mijn verlatingsangst ging ik zelf ook verlaten. 

Ik verliet eerst mezelf door te veranderen in wie ik niet was.

Ik verliet mijn ouders, ik verliet vriendjes en in het rechte pad verlaten, verliet ik de wereld.

Het zelf verlaten en het verlaten worden, is nog steeds een thema. Buiten mij. In mij.

Verlaten door vrienden, verlaten door partners, verlaten door werk.

Soms ben ik ze voor met verlaten. Soms ook niet. Soms zijn zij sneller. 

In het groot verlangen om verlatenheid op te heffen kom ik tot de kern van het verhaal.

Ik ben bang om alleen achter te blijven. 

In al het verlaten en verlaten worden, heb ik in eerste plaats mezelf verlaten.

Ondanks mijn groot verlangen naar verbinding  heb ik de verbinding met mezelf verbroken.

Ik heb mijn groot verlangen aan verbinding verlaten door te kiezen voor omgang met mensen 

die mij vroeg of laten zouden verlaten, zoals ze in hun leven gewend zijn te doen. Net als ik.

Zo herhaalde zich de pijn van verlatenheid zich telkens weer.

Nu ik in de schaduw van de verlating zak in mij, voel ik opnieuw dat groot verlangen naar verbinding.

Verbinden met mezelf en met anderen.

Vanuit die verbinding met mezelf me omringen met mensen die net als mij geloven in verbinden.

Die net als ik blijven, ook al ze zijn ze anders.

Die net als ik blijven, omdat we elkaar begrijpen.

Die net als ik blijven, ook als het even lastig is.

Die net als ik blijven, omdat het goed voelt samen.

Die net als ik blijven, omdat we elkaar versterken en verzachten tegelijk.

Verbinden is waar ik als kind van droomde.

Voordat ik me als kind verlaten voelde,

voelde ik me verbonden. 

Dat is de kern.

Mademoiselle Marteaux