Volwassen onschuld.

Schaamte & schuld is een basisemotie en niet zomaar een kleine. Het is emotie met een lage trillingsfrequentie. 

De basis van alle leven is trilling. Hoe lager een emotie in energie trilt, hoe meer het roofbouw pleegt op ons energiesysteem. Hoge trillingsfrequenties in emoties als: in vrede zijn, dankbaar, medelevend, enthousiast of geïnspireerd, staan in voor aanvoer van levensenergie en bepaalt mee onze levenskwaliteit. Schaamte & schuld zijn niet zo nette onderkruipertjes die zich als naald tussen de emotionele hooiberg verschuilen. De hooiberg is dan weer een mengelmoes aan genuanceerde emoties die omheen de naald verkeren. Denk aan vervreemding, eenzaamheid, ontgoocheling, verontrusting, zenuwachtigheid of wantrouw. Dit zijn verschillende emotionele reacties rondom de basis van schaamte & schuld. Emoties lokken gedachtegangen uit en omgekeerd. Drama-verhalen die daaruit voortkomen verhogen de stapel alleen maar. Hersenspinsels en gevoelsmoerassen hopen zich op de kleffe berg en in die puinhoop is de naald volledig zoek. Het energiepeil keldert en wij snappen niet waarom. We maken komaf met gedachtenkronkels en emotie-dras terwijl die onzichtbare naald telkens als één verhaal verdwijnt, een nieuw verhaal verzint rondom de onopgeloste kern van het probleem. Veel therapieën worden op die manier goedbedoelde bezigheidstherapieën werkend met sprietjes in plaats van de naald zelf. 

Doorvragen in Waarom-vragen heeft mij geleid tot de kern van het probleem bij het loyaliteitsconflict met mijn moeder. Ik vroeg door: Waarom enerveert jou het contact met haar? We komen niet overeen. We zien dingen helemaal anders. Waarom is dat een probleem? Ik durf mezelf nooit uitspreken. Waarom niet? Omdat ze een scherpe mening heeft of ze zegt niets maar haar gezicht spreekt boekdelen. Waarom raakt dat jou? Ik voel me dan afgewezen. Ik voel me falen. Geen goede dochter. Waarom voel je je dan geen goede dochter? Omdat ik niet geworden ben wat zij wilde. = Schaamte. Waarom vind je het zwaar om niet de dochter te zijn die zij wilde? Het stelt haar teleur. Waarom heb je last van die teleurstelling? Het voelt dat het mijn schuld is dat ik afstand hou en ze daardoor verdrietig is. = Schuld. Na die vraagstelling werd ik bewust dat ik me nog steeds verantwoordelijk voel voor: haar gelukkig doen voelen. Het probleem ligt niet bij haar, maar in mij. 

De naald is: Ik voel schaamte & schuld omdat mijn moeder door mijn toedoen lijdt. Vooral nu ze ziek is. Ik voel de verscheuring tussen nabij willen zijn enerzijds en de onmogelijkheid om nabij te zijn anderzijds. De negatieve energie rondom haar slachtofferrol legt mij in no-time lam. Schaamte & schuld kwam op toen ik verantwoordelijkheid ging nemen over mijn leven. Het mee-slachtofferen verminderde. In het stoppen van medelijden in eerste plaats met mezelf maar ook met vrienden en familie, verloor mijn moeder een trouwe bondgenoot, een medespeler. Ik heb jarenlang getracht om haar te motiveren tot autonomie in de hoop dat het haar zou brengen wat het mij bracht. Ze zat in iets anders vast. Een slachtoffer zoekt onschuld door daders aan te vinken aansprakelijk voor hun ongeluk. In die dynamiek kon ik geen samenzweerder zijn. Ik draaide me om op haar strijdtoneel en verliet de scène. Ik verliet daarmee haar geloof, haar opvattingen, haar standpunten, haar belijdenis, die dingen. Ik geloof dat een moeder zich in de steek gelaten kan voelen als een kind geen kant meer kiest. Rationeel weet ik hoe krachtig deze ferme stap was. In het onderbewuste bleef echter een vlijmscherpe emotie hangen. Een onzichtbare naald stak diep. Die van schaamte & schuld.

Het duurde nog eens twintig jaar om die emotie te onderscheppen. Twintig jaar zoektochten in therapie. Ik dacht dat dit stuk in tussentijd opgelost was. Haar vermijden uit zelfbehoud was de enige oplossing dacht ik, want zonder contact geen confrontatie, dus geen energieverlies. Mijn rede wist dat ik geen aandeel had of moest hebben in de teleurstellingen in haar leven: diepliggend maakte ik me toch dader van haar leed in de gedachte geen goede dochter te zijn: Ik stond erbij en ik keek ernaar. Letting go, the pathway of surrender -David R. Hawkins stimuleerde om de naald op te sporen via Waarom-vragen. Een heleboel waarom-vragen zijn voorbijgekomen om uiteindelijk tot de basisemotie schaamte & schuld uit te komen. Begin deze week heb ik de uitkomst voorgelegd aan de psycholoog. Ze ontkrachtte verder het conflict in mij door eerst aan te sporen tot mildheid. Mijn moeder is als ieder mens aan de basis onschuldig. De afwijzing die mij angstig maakt is onwerkelijk want in oorsprong zal een moeder haar kind nooit verwerpen. Vanuit onvermogen kan ze afkeurend gedrag vertonen omdat ze als kind verkeerd geprogrammeerd is in een keiharde opvoeding. "Het is niet dat ze niet wil tegemoetkomen, het is te moeilijk voor haar," verzekert de psycholoog. "Dat maakt haar onschuldig." Het is geen kwestie van niet willen maar niet kunnen. "Het is nodig om gezonde grenzen te trekken vanuit zelfbescherming," vervolgt ze. Ik heb mijn moeder onlangs laten weten dat ik er voor haar kan zijn, in praktische zin. Ze hoeft maar een seintje te geven dan sta ik klaar. Buitenom het emotionele gebied kan ik haar zeker loyaal blijven. Het contact goed gedoseerd aangaan is prima materia om mee te oefenen in (zelf)acceptatie door onschuld te blijven zien achter onvermogen van mensen door onverwerkte angst. 

Om het energiesysteem gezond te maken is allereerst vergeving nodig. We leggen ons erbij neer dat we de tijd niet kunnen terugdraaien. We zien in hoe zinloos het is om de dupe te blijven spelen van ons verleden. We hebben op dat moment gedaan wat ons toen het best leek om te doen. We wisten niet beter en nog steeds, weten we soms niet beter... Vergeving is nodig om tot acceptatie te komen. Schuldgevoel is aan de basis het miskennen van onze innerlijke onschuldigheid. Als pasgeborene zijn we een blanco schijf. We zijn niet altijd handig geprogrammeerd. Stuntelige programmaties leveren onhandige gedachten op en klunzig gedrag. Iemand gedraagt zich onbehouwen omdat het als mens scheef geprogrammeerd is maar aan die prille basis van ons bestaan is er onschuld. Dat inzicht maakt vergevingsgezind wat het gans gestel verzacht.

Ik heb meer te vergeven dan mezelf, dan haar. Ik realiseer dat het westen een angstcultuur hanteert gebaseerd op schuld. Het oosten kent een angstcultuur vanuit schaamte. Schaamte & schuld zijn de voor- en achterzijde van dezelfde medaille. Angstculturen worden kunstmatig geschapen om mensen in het gareel te houden. Het maakt mensen bang en bang maakt dienstplichtig. We denken een vrij volk te zijn, hoe bevrijd zijn we waarlijk? 

Mademoiselle Marteaux