Zolang er zonnig leven is, is er hoop. 

Op een heel gewone zaterdagmiddag rijd ik voorbij een woonblok aan de stadsrand van Maastricht. In die bekende buurt waar mijn kids jarenlang naar school gingen, dwaalt mijn blik van de weg af. Daar zie ik jou. Ik zie jou zonnen op een klapstoeltje voor het rijtjeshuis langs die drukke rijbaan.

Jij die ik ken als stralende vrouw. Jij die ik bewonder om je inzet in de heropleving van het sprankelende in de mens. In lezingen, workshops en cursussen heb je uitgedoofde sprankels hersteld. Je bent zo'n soort persoon die naleeft wat ze uitdraagt en die integriteit bewonder ik sinds het begin. We raakten elkaar uit het oog nadat mijn kinderen vijf jaar geleden van school wisselden. Nu je hier met gesloten ogen zo heerlijk geniet van een zon die zich lang schuilhield achter een druilerige herfst, herinner ik me weer die heldere blik. Ik had het zonnetje vaak in jou zien stralen, weet je. Vandaag geniet ik mee van het blije beeld dat je zomaar even neerzet. Je moest eens weten hoe de grijze smurrie aan gesmolten sneeuw bij deze overluide baan aan weekenddrukte hier opfleurt in jouw aanwezigheid. Ik lach met je mee vanachter het autoraam.

Je doet me denken aan mijn zon-lievende vrienden die samen met me het leven graag een stuk opvrolijken. Eén voor één gouden hartjes die aan het werk gingen met uitspattingen uit een gebroken verleden. Net als ik zijn ze allemaal stukjes van zichzelf aan het amalgeren tot iets als een lichtpunt uit één geheel. Net als jij reiken ze doorheen eigen schaduwen naar die solide lichtbron. En delen het met buiten. Als ik jullie zie, dan krijg ik diep vanbinnen het gevoel dat het goed komt met de wereld. Het komt goed omdat er opvallend meer mensen zijn die kiezen voor iets nieuws, iets goeds, iets moois, iets liefdevols, iets dat verbindt. Mannen en vrouwen die zich niet meer laten afschrikken door vervuiling of zich niet langer terugtrekken uit de drukte. Die zich niet meer zo fel verontrusten om theorieën over ondergangen en zich niet meer laten verlammen door negatieve gedachten. Die zich niet meer zodanig hinderen aan wat anderen zeggen, zich niet langer meer ophouden voor een vreemde blik die dit opbeurend plaatje niet begrijpt. Om ongestoord beide ogen te laten baden in een hemelsbrede zonnestraal op een doodgewone dag op een alles behalve idyllische plek. In die fractie van een seconde maak ik intens deel uit van jouw dankbaarheid die, naar het licht gericht, mijn hele hart verblijdt. Hoe anders had die middag eruitgezien als je daar niet had gezeten of als ik jou niet had opgemerkt?

Er is een tijd geweest dat ik als wakkere burger onder een aluhoedje overleefde in een suikervrij, volwaardig en biologisch dieet met water uit een hoogenergetische vitalisator. Jarenlang geloofde ik in het einde van onze wereld die in draconische handen van elitaire killerclowns mensen kwaadwillig volspuiten met gif. Ik heb me voor onzichtbare aanvallen beschermd met zwarte onyxen en tegen verstorende energieën met orgonite. Was ik toen een beter mens? Ik was geen zonnetje, dat weet ik wel. Ik straal nu zoveel meer, dat zie ik echt. Ik geniet meer van het leven in het aanvaarden van wat er is. In het vertrouwen dat wat er komt in handen ligt van een ruimer plan dat ik niet begrijpen kan. Waarom mij dan druk maken? Gaandeweg werd ik me bewust dat er onvrede in mezelf was door een onveilige hechting in mijn jeugdjaren die mij achterliet in die hyper-alerte staat van wantrouwen. Met het oplossen van die onveiligheid vanbinnen, kreeg ik meer gemoedsrust. Uit de overlevingsstand is er ruimte in mij om mensen op te merken die ook voluit willen leven. Die evengoed houden van zonnetjes, net als ik.

En je hoort je me niet beweren dat er niets klopt van het grote complot, ik wil alleen niet meer dat noodlot mijn leven beheerst. Ik eet nog altijd het liefst voedzaam, al hoeft het voor mij zo streng niet meer. Ook al kunnen we allemaal zien dat het niet best gaat met onze wereld, ik geef de hoop niet op. We kennen we de risico's en begrijpen het kantje-boordje-verhaal, toch kies ik voor optimisme. Zolang mijn huid de zon kan voelen, zal ik net als jou de klapstoel uithalen om elk straaltje zonlicht dat naar onze aarde reikt in me op te nemen. Want zolang er zonnig leven is rondom, is er hoop. Een hoop die voluit doet leven. Zo wil ik leven. 

Mademoiselle Marteaux