M. Marteaux

Na een resem overspanningen in hersenspinsels, met gevoelsmoerassen en als finale een kanjer van een burn-out, stond ik na een half leven aan mezelf voorbij hollen eindelijk stil. Ik werd als gevoelsmens geboren. Gaandeweg ging ik als aangepaste versie door het leven; zoals het hoorde te gaan. Ik werd een speler in het grote spel, wilde meekunnen in een leven dat veel is, veel vraagt, snel gaat en luid is. De laatste jaren strompelde ik achter de sneltrein van het modern leven. Een trein die minder gevoelige mensen stipt op tijd haalden of net niet. Ik weet niet eens meer of de trein mij op de hielen zat of ik de trein. Tijd is altijd een ding geweest. Het treinverhaal werd abrupt gestopt op een herfstavond toen ik ineens mijn armen en benen niet meer kon voelen, vergat hoe praten ging en ademen niet meer vanzelf liep. Een zin was niet langer een geheel maar een woordensoep en alles in mijn lijf spatte uiteen. Na die avond lag ik weken languit plat en de trein reed evengoed verder zonder mij. Lange maanden herstelde ik langzaam van een gebroken hoofd en een kapot lijf. Niet wetend waar beginnen. Overleven. Mijn manier van verwerken was schrijven. Na een basis aan herstel bleef schrijven een lichtpunt, een weg door de donkerte. Om te beginnen schreef ik alle ingehouden frustratie eruit. Alles zooi moest eruit. Over angsten, woede, weerstand en vertwijfeling. Later pende ik over meer subtiele zoektochten in mezelf die een inspiratiebron werden voor mensen die dichtbij mij stonden en zelf doorheen een moeilijke episode gingen in hun leven. Op een keer besloot ik de kortverhalen te delen met een groter publiek. Om de gevoelige mens een riem onder het hart steken. Om te zeggen dat ze zichzelf niet mogen opgeven. Dat ze zich vooral mogen herontdekken en lieven, helemaal zoals ze zijn. De wereld heeft ook gevoel-mensen nodig om in balans te blijven. Om niet te verdorren in het saaie. Om te verbinden met elkaar. Om te verzachten. Om al wat kil is op te warmen. Gevoelige mensen doen ertoe. Ze zijn als een frisse ademteug in het strakke vacuüm.